Ο άλλος αδελφός του βλοσυρού Ινδιάνου είναι στη φυλακή και αυτή η αποστολή μοιάζει με διαθήκη. Αν και δεν αποκαλύπτεται, το γνωρίζουμε από μια νεκρική αύρα που τον περιβάλλει. Και επειδή ο Μίκι Ρουρκ ανανέωσε, τουλάχιστον προσωρινά, το συμβόλαιό του με το κοινό, δίνοντας τα ρέστα του στον Παλαιστή, στο Ο Δολοφόνος Είναι Εδώ φανερώνει τις μονόχνοτες αδυναμίες του, την ανικανότητά του να παίξει με το πρόσωπο, το παγωμένο βλέμμα που έχει χωθεί και χαθεί στα οστά πίσω από τα μάτια, το βαρύ σώμα. Ο Ρουρκ είναι δυσκίνητος και μόνο λίγες φορές αφήνει ελεύθερη μια ευγένεια, σαν αχνό απομεινάρι του ινδιάνικου πνεύματος, που φαίνεται ταυτόχρονα αυτόνομο και εξυπηρετικό στους τρίτους. Για το πρόβλημα ωστόσο μιας ταινίας με αναγνωρισμένους συντελεστές, τον Ταραντίνο στην παραγωγή και τη μαγιά του βιβλίου του Έλμορ Λέοναρντ δεν ευθύνεται ο φριζαρισμένος Ρουρκ αλλά ο απρόβλεπτος σκηνοθέτης του Ερωτευμένου Σαίξπηρ αλλά και του Κορέλι, ο Τζον Μάντεν, που δεν μοιράζει σωστά την τράπουλα ανάμεσα στην Κάρμεν της Νταϊάν Λέιν και στον Ινδιάνο του Μίκι Ρουρκ - ο σύζυγος και ο νεαρός εγκληματίας είναι χαρακτήρες που βοηθάνε χιαστί. Επειδή η ιχνογράφηση που επιχειρεί είναι αχνή, η πλοκή πέφτει συχνά σε κενά νοήματος και αέρος. Αν οι χαρακτήρες ήταν προσδιορισμένοι με μεγαλύτερη σαφήνεια, θα καταλαβαίναμε καλύτερα και γιατί το ζευγάρι τρομοκρατείται τόσο πολύ - ανάμεσα σε άλλες απορίες.