Αν έχετε απορία, όντως το ψευδώνυμο βγαίνει από τον γνωστό, αγέλαστο σκληρό των '70s. Ο Μπρόνσον της ταινίας δεν έχει θέμα με την αυτοδικία, είναι μια παράβαση από μόνος του, τέλειο όχημα για τις μπαρόκ και φορτωμένες διαθέσεις του Γουίντινγκ Ρεφν, του οποίου το συμπαγές και αμετανόητα μεσαιωνικό φιλμ Valhalla Rising με ικανοποίησε πολύ περισσότερο. Στο Bronson ο Ρεφν καταφεύγει σε εμβόλιμα θεατρικά σχόλια, μονολόγους και φανταστικές σκηνές «της ψυχής» που μπερδεύουν μια παράθεση βίαιων επεισοδίων από τον ταραχώδη βίο του Μπρόνσον, που μάλιστα θυμίζουν τον χουλιγκάνικο εστετισμό από το Κουρδιστό Πορτοκάλι. Άξια λόγου είναι η ζωώδης ερμηνεία του Τομ Χάρντι, που ξεχώρισε στο Inception. Εδώ παίζει από τα «έντερα», είναι αγνώριστος έχοντας βάλει μυϊκό όγκο, είναι ασταμάτητος και ανενδοίαστα σωματικός, υπερβολικός όπως και η ταινία.