Το 1977, τη χρονιά που ξέσπασε η ντίσκο και η πανκ, πέθανε ο Έλβις και ουρές σχηματίζονταν έξω από τις αίθουσες για τον Πόλεμο των Άστρων, οι Κάννες αγνόησαν εντελώς την έκρηξη της ποπ κουλτούρας κι έδωσαν, μαζί με την  Ένωση Κριτικών, τον Χρυσό Φοίνικα στον Πατέρα Αφέντη των αδελφών Ταβιάνι, μια παραγωγή της ΡΑΙ που προοριζόταν για την τηλεόραση και βασιζόταν σε μια πραγματική ιστορία ενός μοναχικού βοσκού που πέρασε την παιδική κι εφηβική ζωή του στα βουνά, για να γίνει στη συνέχεια γλωσσολόγος και συγγραφέας - ενώ, για μεγάλα διαστήματα, είχε ξεχάσει την ίδια την ομιλία! Ο Πάολο και ο Βιτόριο Ταβιάνι δεν ενδιαφέρονται για την αιτία της κρίσιμης «απόδρασης» του παιδιού, αλλά πετυχαίνουν στην απόδοση της καταδυνάστευσης ενός γιου από τον ακατέργαστο, σαδιστή πατέρα, ο οποίος σταματά το ξύλο μόνο όποτε βλέπει πως το παιδί σωριάζεται αναίσθητο στις πέτρες. Συγκαταλέγεται ανάμεσα στα σπουδαία φιλμ με θέμα τον δεσποτικό χαρακτήρα της πατρικής βίας.