Ενώ ο Μάντσεν, ένας σκηνοθέτης βασικά ειδικευμένος στο δράμα, εμβολιάζει τη ζωντάνια και τον ρομαντισμό του χρυσόφωτου Μπουένος Άιρες σε μια δυσλειτουργική, «ψόφια» οικογένεια Δανών, το χιούμορ που επιχειρεί πολύ συχνά να υπονομεύσει τα κλισέ που σχεδιάστηκαν έτσι ώστε να αυτοπαρωδούνται. Η κωμωδία, ωστόσο, είναι ένα σκληρό και απόλυτο σπορ που τιμωρεί πάραυτα τον δημιουργό του, όταν δεν είναι τόσο αστεία όσο τη σχεδίασε στα χαρτιά. Όλα τα συστατικά παρατάσσονται (αλλά δεν απογειώνονται) στην ταινία: το κλασικό ποδοσφαιρικό ντέρμπι της Αργεντινής (εξού και ο τίτλος), μια αντιπαθέστατη και δραματικά αψυχολόγητη μάνα σκέτη bitch from hell, ένας ανώριμος, μορφονιός ποδοσφαιριστής, μια αινιγματικά σοφή καμαριέρα με σεξουαλικά κρεσέντι, ο loser, ρεσταρισμένος σύζυγος που πνίγει τη σύγχυσή του στο κόκκινο κρασί, ο λακωνικός αλαφροΐσκιωτος γιος που μοιάζει να βγήκε από ταινία του Τιμ Μπέρτον και συζητά για Κίρκεγκορ με τον υποψήφιο πεθερό του, πατέρα της αγαπημένης του που είναι ξεναγός σε νεκροταφείο, την περίφημη Ρεκολέτα. Παρά το συμπαγές στυλ της σκηνοθεσίας, το αποτέλεσμα είναι ένα ήπιο deja vu. Με το πρόσφατο ιταλιάνικο Love is all you need της Σουζάνε Μπίερ, διαφαίνεται μια ρομαντική στροφή κάποιων Δανών σκηνοθετών από τα ανήλιαγα δράματα, προς την ψυχαγωγική διαφυγή σε πιο ανοιχτόκαρδα μέρη.