Η Στέλλα Θεοδωράκη και πάλι ψάχνει την έννοια της μνήμης και αυτοβιογραφείται σαν να συντάσσει μια κινηματογραφική επιστολή προς τον παλιό της φίλο Πίτερ, με εξομολογητικό, θλιμμένο, αφαιρετικό, εσωστρεφή τρόπο. Οι στιγμές του παρελθόντος που επέλεξε από το υλικό σε σούπερ 8 που δεν είχε χαθεί συνδέονται με το σήμερα. Τα πρόσωπα, παρόντα ή απόντα πλέον, επανέρχονται και η σκηνοθέτις αναζητά τον ρόλο τους και τον δικό της σε μια σειρά περιστάσεων, γεγονότων και χώρων, βρίσκοντας τελικά περισσότερο στιγμές ομορφιάς και αγάπης παρά μια πολιτική συνάρτηση του χτες με το σήμερα. Είναι πιο κοντά σε ένα είδος που δεν απαντά στη χώρα μας, στο προσωπικό ντοκιμαντέρ, όπως το κάνει ο Λιθουανός αβανγκαρντίστας Jonas Mekas, αν και δεν φτάνει το ασύγκριτο ξεδίπλωμα της ζωής του στην ταινία του με τον ωραιότερο ίσως τίτλο στην ιστορία του σινεμά: As Ι was moving ahead, occasionally I saw brief glimpses of beauty.