Μετά το ανακουφιστικά πρωτότυπο θρίμερ φαντασίας Ορφανοτροφείο, Ο Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα επιστρέφει με έναν περίεργο συνδυασμό ρεαλιστικού θρίλερ και ακραίου μελοδράματος, δραματοποιώντας μια πραγματική οικογενειακή περιπέτεια με φόντο την τραγική χριστουγεννιάτικη μέρα που ένα φονικό τσουνάμι χτύπησε τις ακτές της Ταϋλάνδης. Δε μπορώ να καταλάβω για ποιό λόγο η Νεϊόμι Γουότς βρίσκεται μέσα σε όλες τις υποψήφιες για τα βραβεία ερμηνείας της χρονιάς, ενώ ο μεγάλος πρωταγωνιστής, και καλύτερος ηθοποιός της ταινίας Impossible είναι ο Τομ Χόλαντ ως Λούκας, ο 11χρονος γιος που αφηγείται την ιστορία και βοηθάει τη μάνα (και όποιον άλλο συναντά) να επιβιώσει, την ίδια στιγμή που ο πατέρας (ο Μακγκρέγκορ έχει μια πολύ συγκινητική στιγμή) έχει υπο την προστασία του τα άλλα δυο αγόρια της οικογένειας. Ο Μπαγιόνα πάει για φουλ κλάμα, αφού έχει προλάβει να στήσει μια ρεαλιστική σεκάνς καταστροφής, που θα ήταν πιο εντυπωσιακή αν δεν είχε προηγηθεί μια αντίστοιχη και αρκετά παρόμοι, του Κλιντ Ίστγουντ, στο Hereafter. Είναι καλός τεχνίτης, αλλά εδώ παραδίδεται σε ένα μονοδιάστατο, γραμμικό tearjerker με θέμα την θέληση για ζωή. Οκ.