Ο Γιώργος Ζώης επέστρεψε στο Φεστιβάλ Βενετίας, έπειτα από δύο μικρού μήκους βραβευμένες δημιουργίες, με την πρώτη του μεγάλου μήκους μυθοπλασίας, το Interruption, προσαρμόζοντας στην ελληνική πραγματικότητα και μυθολογία ένα πρωτόγνωρο και ταυτόχρονα εκπληκτικό γεγονός που συνέβη με οπλισμένους Τσετσένους, οι οποίοι κατέλαβαν μια θεατρική σκηνή ξαφνιάζοντας, μπερδεύοντας και τρομοκρατώντας τους θεατές. Η παράσταση που διακόπτεται στην ταινία είναι η Ορέστεια και το αίτημα της ταινίας είναι η δίκη του Ορέστη, με τη συνδρομή εθελοντών ανάμεσα στο αμήχανο κοινό, ακυρώνοντας ταυτόχρονα τους αποσβολωμένους από την τροπή των πραγμάτων επαγγελματίες ηθοποιούς. Η πρόθεση του Ζώη είναι να μιλήσει αλληγορικά, χωρίς να ξεφύγει από το σκηνικό και σεναριακό πλαίσιο που θέτει εξαρχής. Αναπτύσσει την κατάρα των Ατρειδών, υπενθυμίζοντας τα βασικά της στοιχεία στο ξεκίνημα της ταινίας, και συνθέτει ένα ιδιότυπο huis-clos, χρησιμοποιώντας έξυπνα κάποια κλειστοφοβικά props, όπως το γυάλινο κλουβί που εγκλωβίζει τους ηθοποιούς, ενώ ανοίγει τα πλάνα του στη μεγάλη αίθουσα για να επιτείνει τη σύγχυση και την παγωμάρα, έχοντας πάντα κλειστές τις πόρτες του «οικοδομήματος». Ένα πράγμα είναι σίγουρο: ο Έλληνας σκηνοθέτης δεν περιορίστηκε σε θεατρογενή απόδοση ενός πασίγνωστου μύθου και κατέφυγε σε πολλές λύσεις για να δώσει διάσταση στη σκηνή, στην πλατεία και στο δεύτερο μέρος στο μπαλκόνι, και να τοποθετήσει τους «δράστες» σε διαφορετικές θέσεις και ταχύτητες, αλλάζοντας συχνά τους πόλους της αφήγησής του. Το συντακτικό είναι αυθεντικά κινηματογραφικό και οι εικόνες του εναλλάσσονται, καθώς εκμεταλλεύονται τον χώρο και τα πρόσωπα. Η ίδια η γλώσσα, ωστόσο, τον προδίδει, με βαρείς διαλόγους και διεύθυνση ηθοποιών τέτοια, που συμπεριφέρονται σαν να γνωρίζουν καλά τη σημασία των λέξεων που εκφέρουν, ακόμη κι αν μερικοί από αυτούς, όπως οι εθελοντές, υποτίθεται πως συλλαμβάνονται εξ απήνης και λογικά θα έπρεπε να μιλούν φυσικότερα και να αυτοσχεδιάζουν, προσπαθώντας να συνέλθουν από το σοκ και να ανακτήσουν την ψυχραιμία και τη λογική τους, πειστικότερα. Η έλλειψη αντίθεσης αφαιρεί σημαντικά από το δράμα, την ένταση, την απειλή, τον εφιάλτη και εν τέλει την τραγωδία που διατρέχει το έργο μέσα στο έργο. Το στυλ, που ο Ζώης σίγουρα διαθέτει, δεν λειτουργεί πάντα υπέρ του Interruption.