Βάζοντας σοβαρή υποψηφιότητα για να μπει στη μακριά πλέον λίστα των ταινιών που καταγγέλλουν την αδιάκοπη εξουσία της πατριαρχίας σε μέρη που δεν φαίνεται να τα αγγίζουν οι απόψεις για την ισότητα των φύλων, η ιστορία της Πετρούνια και της βλασφημίας της εμμένει από την αρχή ως το τέλος στη λογική της ηρωίδας που εναντιώνεται στους πάντες και στα πάντα.

 

Με μια κραυγή που μέσα της φωλιάζουν χρόνια αδικιών, η πρωταγωνίστρια κάνει την αργοπορημένη επανάστασή της, κρατώντας με νεύρο τον σταυρό που έπιασε πρώτη την ημέρα των Θεοφανίων, και αρνείται να τον παραδώσει, νιώθοντας δίπλα του για πρώτη φορά σημαντική. Το θάρρος της απέναντι στους εξοργισμένους συγχωριανούς της δημιουργεί μια ιστορία που ως κινηματογραφική αφήγηση χάνεται σε κύκλους (ειδικά στο δεύτερο μισό της ταινίας) και δείχνει να κολλάει, όμως πείθει τον θεατή ότι περιγράφει αληθοφανείς καταστάσεις, που σε τελική ανάλυση μπορεί να είναι και σημαντικότερο.