Στιβαρό και στηριγμένο κυρίως στις ερμηνείες, κάτι που συμβαίνει στο σινεμά του Αλιμάνι γενικότερα (για όσους θυμούνται την Αμνηστία), το φιλμ καταγράφει το χρονικό του ταξιδιού προς τα Τίρανα μέσα από αλβανικούς χωματόδρομους ενός πολιτικού κρατουμένου που θα πρέπει να εξηγήσει σε μια αντιπροσωπεία ανθρώπων από τη Δύση ότι κατά την 20ετή περίπου φυλάκισή του από το κομμουνιστικό κόμμα αντιμετωπίστηκε σαν κύριος, αν και μόνο αυτό δε συνέβη.

 

Περισσότερο θεατρικό, με πυκνούς διαλόγους σε μικρούς χώρους που επισημαίνουν το αίσθημα του εγκλωβισμού, το εγχείρημα του σκηνοθέτη στοχεύει κυρίως στην επισήμανση της υποκρισίας που διέπει την αλλαγή σκυτάλης στη συνέχεια της ιστορίας μιας χώρας ‒καθώς η υπόθεση διαδραματίζεται το 1990‒ και τις επιλογές ηγετών με βάση κυρίως το προσωπικό συμφέρον.