Ο Σέιν Μέντοους, δημιουργός του θαυμάσιου 24/7, αντλεί από πολλά και διαφορετικά είδη, από τον Πέκιμπα μέχρι την παράδοση του ανεξάρτητου αγγλικού σινεμά, για να φτιάξει μια ιστορία εκδίκησης με μεγάλη ποσότητα βασανιστικής βίας σε ρεαλιστικό τόνο. Πρόκειται για την εξάρθρωση μιας παρέας από έναν πρώην μισθοφόρο, του οποίου ο μικρότερος σε ηλικία, καθυστερημένος αδελφός κακοποιήθηκε ψυχικά από την εν λόγω ομάδα των εμπόρων ναρκωτικών. Ο επιθετικός και σε διαρκή αναβρασμό Ρίτσαρντ δεν ξέχασε τι συνέβη και εκτελεί μια δυσοίωνη υπόσχεση, τιμωρώντας άγρια την παρέα των ασυνείδητων, έναν προς έναν, αργά και άγρια, σπέρνοντας τον τρόμο. Ο Μέντοους επιβάλλει τη φρίκη σε πλήρη αντίθεση με το μπανάλ γκρίζο σκηνικό της βρετανικής εξοχής, χωρίς να καταφύγει σε στιλιστικές αναφορές σε ταινίες τρόμου, γεννώντας ευθέως το φόβο μέσα από απρόσμενες σκηνές. Το ξεκίνημα της ταινίας είναι επλιδοφόρο, αλλά η υπόσχεση του Μέντοους, αντίθετα με εκείνη του ήρωά του, προδίδεται με επαναλαμβανόμενο σενάριο και ένα μάλλον αναμενόμενο φινάλε. Ωστόσο, ο συνεργάτης και αγαπημένος του ηθοποιός Πάντι Κονσιντάιν και ο Γκάρι Στρετς ως αρχηγός της «συμμορίας» διασταυρώνουν με πειστικότητα τα ξίφη τους και βγάζουν διαφορετικές αποχρώσεις της οργής και της μάτσο επιθετικότητας. Μια καλογυρισμένη ταινία που καταλήγει να καταπνίξει το οποιο point της, ελλείψει κλιμάκωσης και σαφέστερου στόχου πέρα από την προφανή εκδίκηση ενός ανθρώπου που υπερασπίζεται τον αδύναμο και κουβαλάει τα στρατιωτικά του απωθημένα στην πολιτική του ζωή.