Σχέδιο ζωής του Εμίλιο Εστέβεζ, το Bobby τελικά πραγματοποιήθηκε σε δική του σκηνοθεσία και παραγωγή του Χάρβεϊ Γουάινσταϊν. Πρόκειται για μια σειρά ιστοριών που εξελίσσονται μέσα και γύρω από το ξενοδοχείο Ambassador του Λος Άντζελες, λίγο πριν, κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά τη δολοφονία του γερουσιαστή Ρόμπερτ Κένεντι, χαϊδευτικά αποκαλούμενου και Μπόμπι από τους πολλούς οπαδούς του. Το πνεύμα της εποχής, το οριστικό τέλος της αθωότητας και το ειδικό βάρος της δεκαετίας του '60 περιγράφεται με σπονδυλωτές αλλά μαστορικά μονταρισμένες αφηγήσεις, οι οποίες τέμνονται στο κομφούζιο που ακολούθησε τον αναπάντεχο πυροβολισμό. Φανατικός υπέρμαχος του «μικρού» Κένεντι, ο Εστέβεζ θέλησε να μιλήσει για το πολιτικό του είδωλο και να το εισάγει σε μια νέα γενιά που αγνοεί τις ουμανιστικές και ενωτικές θέσεις του. Επιλέγει ένα είδος πολυπρόσωπου μελοδράματος με άξονα ένα συγκεκριμένο χώρο, όπως έκανε και το κλασικό Grand Hotel στη δεκαετία του '30 και απέσπασε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας.

Στον αντίποδα της θεατρογενούς αυτής ταινίας, το Bobby θυμίζει επίσης τις ταινίες καταστροφής της δεκαετίας του '70 - όπως τα επιρρεπή στην παρωδία Airport με τις συνέχειες τους και ο θορυβώδης Σεισμός- οι οποίες τραχιά και άτεχνα μίσθωσαν πασίγνωστους πρωταγωνιστές (από τον Στιβ Μακουίν μέχρι τον Πολ Νιούμαν και τη Φέι Ντάναγουεϊ), για να υπνοβατήσουν και να μπαμπαλίσουν το διάλογο τους σε ένα κατασκευασμένο σενάριο που υπηρετούσε καθαρά ένα θέμα και ένα θέαμα για λόγους εντυπωσιασμού.

Το Bobby βρίσκεται κάπου στη μέση. Θα ήθελε να είναι Αλτμανικό, αλλά θεωρεί δεδομένο το βάρος του και κόβει βόλτες στην επιφάνεια. Δεν είναι τόσο χονδροειδές, αλλά του λείπει η φινέτσα και η λεπτότητα. Το κίνητρό του είναι ουμανιστικό και σχεδόν νοσταλγικό. Μερικές ιστορίες λειτουργούν, όπως της κομμώτριας με την τραγουδίστρια, άλλες παρακολουθούνται με σχετικό ενδιαφέρον, όπως ο ειρωνικός διάλογος του Μπελαφόντε με τον Χόπκινς, κάποιες είναι ευχάριστα περίεργες, όπως της φοβικής Έλεν Χαντ (επανεμφάνιση) με τον απολογητικό σύζυγό της, και άλλες είναι για πέταμα, όπως η ιδέα να βάλουν τον Άστον Κούτσερ μασκαρεμένο σε έμπορο ναρκωτικών να διαφθείρει χημικά δύο εθελοντές της πολιτικής καμπάνιας του Κένεντι.

Μέσα στο καστ των all star ηθοποιών που προθυμοποιήθηκαν να συμμετάσχουν, ξεχωρίζουν η Ντέμι Μουρ στο ρόλο μιας ξεθωριασμένης ντίβας που παθαίνει κρίσεις με το τσιγάρο και το ποτό στο χέρι, και η Σάρον Στόουν ως κομμώτρια - μαζί έχουν την καλύτερη σκηνή του έργου και σίγουρα μια από τις καλύτερες της καριέρας τους, γεμάτη ματαιόδοξη απελπισία και σκάρτο πάθος.

Η μελοδραματική μουσική στο φινάλε, τραβηγμένη και άστοχη, αφήνει μια φάλτσα γεύση, η τελική νότα σε ένα σάουντρακ που, αν αντικατοπτρίζει το συναίσθημα του Εστέβεζ, ακυρώνει τις όποιες αρετές της ταινίας του. Προτιμώ να πιστέψω πως πρόκειται γιά ένα χολιγουντιανό αντανακλαστικό, που του έμεινε κουσούρι από τη θητεία του σε λίγες καλές ταινίες και σε πολύ περισσότερες σαχλαμάρες.

ΤοBobby ήταν υποψήφιο γιά Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία καλύτερης δραματικής ταινίας και συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του φεστιβάλ Βενετίας.