Οι ταινίες καταστροφής καλά κρατούν, με ιστορική σταθερά το μόνιμο διαζύγιο των χαρακτήρων με τα ειδικά εφέ. Το Επικίνδυνο Ρήγμα δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα του είδους που πήρε φωτιά στις αρχές της δεκαετίας του '70, με το Airport, τον Πύργο της Κολάσεως και τον Σεισμό, που, αν θυμάμαι καλά, προβλήθηκε με το μπόνους σύστημα των τριζάτων καθισμάτων, σε όσες αίθουσες είχαν προμηθευτεί τον εξοπλισμό. Ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις φάσεις που οι παραγωγοί με τους σεναριογράφους προέβλεψαν, ή ανέπτυξαν, τα υπαρκτά μετεωρολογικά ή φυσικά φαινόμενα, με τα ηφαίστεια που ξυπνούσαν, τους αστεροειδείς που απειλούσαν, τα σημάδια στους άλλους πλανήτες, τον αιώνα που άλλαζε και, γενικά, την εκμετάλλευση της υπαρξιακής ανησυχίας και της συνωμοσιολογικής διαστροφής του ανθρώπου, σε κρίσιμες φάσεις, ήταν, και παραμένει μέχρι νεωτέρας (αναμένεται η δεύτερη Ημέρα Ανεξαρτησίας), ο Γερμανός Ρόλαντ Έμεριχ, που έμπλεξε επιστημονική φαντασία με τρέλα, μεγαλομανία και χιονοστιβάδα εφέ, για να υπογράψει σε συνέχειες ένα είδος με ανάμεικτο ρεβιζιονισμό και παραδοσιακά υλικά. Αλλά και ποια περίοδος δεν είναι ιδιαίτερη και κρίσιμη, ειδικά όταν η τεχνολογία μπορεί, ή νομίζει πως μπορεί, να προσφέρει θέαμα. Η λεπτή γραμμή μιας σύγχρονης υπερπεριπέτειας με εσχατολογικές προεκτάσεις είναι η αληθοφάνεια με την αναπαράσταση – αντί να είναι η σχετική αλήθεια από το πλήρες ψέμα. Με τη δυνατότητα να κατασκευαστούν τα πάντα σε υπολογιστή, ο θεατής αρχίζει να αντιλαμβάνεται ποιο είναι αληθινό, ποιό δεν είναι, αλλά, μπράβο του, γιατί είναι φτυστό, και ποιο φαίνεται πως φτιάχτηκε με φτηνά ψηφιακά υλικά. Το Επικίνδυνο Ρήγμα διαθέτει πειστικότατα εφέ, αποτελεσματικότατα εκτελεσμένα. Από το πρελούδιο του φράγματος που διαρρηγνύεται ως προφανής προειδοποίηση, μέχρι τις εκτεταμένες σκηνές των πόλεων της Δυτικής Ακτής των ΗΠΑ που ανοίγουν στα δύο σαν παιχνίδια, καθώς η πρόβλεψη των σεισμολόγων δεν λογαριάστηκε όπως έπρεπε, η καταρρέουσα σκηνογραφία της ταινίας, ακόμη και στις τρεις διαστάσεις, εκτίθεται ανάγλυφα και επειγόντως, χωρίς ανάσα. Ψέμα: οι ανάσες που αναγκαστικά έρχονται όταν ο Ντουέιν Τζόνσον, σκέτος βράχος όπως πάντα, αναλαμβάνει να σώσει την όχι και τόσο πρώην σύζυγό του και την κόρη του σε διαφορετικά σημεία του ορίζοντα αλλά και να υποστεί τη συζήτηση γύρω από τον γάμο, τις αποφάσεις, τα λάθη και τις προοπτικές δεν είναι παρά ένα πρόσχημα μιας ταινίας που πρωταρχικά νοιάζεται για το πώς θα φαίνεται και μετά ποιος θα λέει και τι ακριβώς. Στο φαίνεσθαι, το San Andreas: Επικίνδυνο Ρήγμα τα σπάει. Στην έστω και μίνιμουμ αλήθεια, μας κάνει να νοσταλγήσουμε τον Ρόλαντ Έμεριχ και το κανιβαλιστικό του χιούμορ στο είδος που έχει ανανεώσει, ακριβώς επειδή, μαζί με τους χαρακτήρες, ξεχνάει να τολμήσει έστω και λίγο στη σεναριακή ευρεσιτεχνία, με πλοκή που να μην επαναλαμβάνει το δίπτυχο της οικογένειας που παλεύει να σωθεί, ενώ όλα γκρεμίζονται, και της χώρας που, από τη στιγμή που γκρεμίστηκε, θα ξαναχτιστεί με ψηλά το κεφάλι και αναρτημένη τη σημαία.