Ένας τραυλός, ένας μαύρος, ένας τετράπαχος, ένας Εβραίος, ένας αρρωστομανής, ένας μύωψ και μια παρεξηγημένη κοπέλα που υφίσταται με γενναιότητα τη φήμη της τσούλας απαρτίζουν την άτυπη λέσχη των αφόρητα καταπιεσμένων losers στο Αυτό του Κάρι Φουκουνάγκα, που αρχικά το ανέπτυξε και παραχώρησε τη σκηνοθεσία στον Άντι Μουσκιέτι, βασισμένο φυσικά στο κλασικό best seller του Στίβεν Κινγκ. Το σχηματικό κλισέ των ανήλικων παιδιών στο Ντέρι του Μέιν δέχεται συνεχή εκφοβισμό από τους γονείς, τη γειτονιά και το σχολείο σε τόσο εξόφθαλμο και υπερθετικό βαθμό, που η προσωποποίηση του κακού από τον υποχθόνιο κλόουν Πένιγουαϊζ απλώς βάζει μπροστά το μοτέρ της φρίκης σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία προς την εκδίκηση και την κάθαρση. Τοποθετημένη στο politically λοξό, σαφώς αγριότερο από πλευράς διακρίσεων και προκατάληψης 1989, η ταινία επιδιώκει να σημάνει αναδρομικό συναγερμό στους κάθε λογής κακοποιητές/κακοποιούς (κυρίως των ευάλωτων εφήβων) και επιστρατεύει όλα τα κλειδιά του horror, από τους οικείους μουσικούς ιδιωματισμούς μέχρι το στοιχειωμένο σπίτι, στην ευδιάκριτα συνηθισμένη, αυτόματα creepy κωμόπολη όπου δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα σημαντικό, ειδικά το καλοκαίρι.

 

Τοποθετημένη στο politically λοξό, σαφώς αγριότερο από πλευράς διακρίσεων και προκατάληψης 1989, η ταινία επιδιώκει να σημάνει αναδρομικό συναγερμό στους κάθε λογής κακοποιητές/κακοποιούς

 

Ο Μουσκιέτι πυροδοτεί αποτελεσματικά τους οπτικοακουστικούς μηχανισμούς με στιβαρές σκηνές, αν και τεντώνει την παρουσία του κλόουν σε όλες τις πιθανές του μορφές, σε ποικιλία μορφασμών και μοχθηρότητας. Δεν φαίνεται να δίνει και πολλή σημασία στην αληθοφάνεια της πλοκής, καθώς επαφίεται στα κατακτημένα τρικ του Στίβεν Κινγκ, και αρκείται στον στόχο του: οι μυστηριώδεις εξαφανίσεις παιδιών κάθε 27 χρόνια, αρχής γενομένης από τον μικρό αδελφό του Μπιλ που προσπάθησε να πιάσει το χάρτινο βαρκάκι, αλλά του έφαγε το χέρι ο σατανικός κλόουν στον υπόνομο, μοιάζει περισσότερο με concept παρά με κανονικό στόρι. Οι σεναριακές τρύπες στην καταγωγή του δαίμονα είναι πολλές – τόσες που μπορεί άνετα να αναρωτηθεί κανείς αν όλα τα μακελέματα είναι μακάβριοι σταθμοί σε έναν συλλογικό εφιάλτη. Δεν είναι τυχαίο που ανάμεσα στις ταινίες που παίζονται στο Ντέρι εκείνη την περίοδο, όλες βγαλμένες από τη φαρέτρα της Warner και των θυγατρικών της, είναι και ο Εφιάλτης στον δρόμο με τις λεύκες. Η ταινία είδους με μήνυμα δεν είναι απαραίτητα οξύμωρο ή αμαρτία, όπως απέδειξε πολύ πρόσφατα το Τρέξε. Το Αυτό δεν διαθέτει υπέρβαση ή απόγνωση, αλλά μοτίβα, αναφορές και μια συμπαγή ατμόσφαιρα. Είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή που ποντάρει στην κοινωνική διάσταση του κλισέ και χαρίζει απλόχερα ανατριχίλες. Έπεται συνέχεια.