O Ισπανός Ροντρίγκο Σορογκογιέν έχει αναδειχτεί σε έναν από τους καλύτερους νέους σκηνοθέτες στη χώρα του, με ταλέντο στις διακλαδώσεις του θρίλερ, παρουσιάζοντάς το είτε ως πολιτικό (Ο Υποψήφιος) είτε ως αστυνομικό (Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει) και κρατώντας το σασπένς στο βάθος, ώστε να εντρυφήσει περισσότερο στον ψυχισμό των χαρακτήρων του.

 

Το ίδιο κάνει αρχικά και εδώ, συνεχίζοντας τη μικρού μήκους ταινία που έκανε το 2017 με θέμα ένα τηλεφώνημα που δέχεται μια γυναίκα από τον 6χρονο γιο της, ο οποίος θεωρητικά βρίσκεται σε διακοπές με τον πατέρα του και την ενημερώνει πως χάθηκε, προτού χαθούν όντως οριστικά τα ίχνη του. Ο Σορογκογιέν φέρνει την ιστορία του 10 χρόνια μετά και ποντάρει πάνω στην ικανότητα της πρωταγωνίστριας Μάρτα Νιέτο να υποδύεται μια γυναίκα που, ενώ μοιάζει προσιτή και ανοιχτή σε όλους, παράλληλα είναι χαμένη σε ένα βλέμμα που υποδηλώνει ότι η ζωή της έχει ουσιαστικά τελειώσει.

 

Με τη συχνή εικόνα της απέραντης θάλασσας να κατακτά το κάδρο, η όλη ιστορία της σχέσης που δημιουργεί με έναν 16χρονο ως υποκατάστατο του χαμένου γιου δίνει την αίσθηση της ζωής στο επέκεινα, με πράξεις χωρίς λογική, οι οποίες, σε αντίθεση με τις προηγούμενες ταινίες, πετούν σταδιακά εντελώς έξω το κομμάτι του θρίλερ, μένοντας τελικά σε ένα καθαρόαιμο δράμα για την απώλεια και τις συνέπειές της, που από ένα σημείο κι έπειτα επαναμβάνεται.