Αν και ζει στη σύγχρονη, κυνική εποχή, ο Τομ πιστεύει στον κεραυνοβόλο έρωτα. Η Σάμερ δεν πιστεύει ούτε στο ελάχιστο σε οποιαδήποτε μορφή έρωτα, αλλά αυτό δεν σταματάει τον Τομ από το να προσπαθεί αδιάκοπα να κερδίσει την καρδιά της. Και να την πείσει πως υπάρχει το είδος του έρωτα που έχει τη δύναμη να συνταράξει την καρδιά και να συγκλονίσει τον κόσμο ενός ανθρώπου. Η διαφορά φάσης τους είναι ο δραματικός άξονας της ψευδοκομεντί του πρωτάρη Μαρκ Γουέμπ, ο οποίος χρησιμοποιεί τα κλειδιά της πλοκής του Πρωτάρη για να αναπτύξει το πνεύμα που κυριαρχεί στις 500 μέρες με τη Σάμερ, μια μυστήρια και λίγο αγγουρένια γκόμενα, που όχι μόνο δεν κοροϊδεύει το αγόρι, αλλά του δίνει και παραπάνω από τα «συμφωνηθέντα»: τον προσκαλεί στα άδυτά της, στο διαμέρισμα που είναι το άβατο οχυρό της, και τον αφήνει να την καταλάβει, παρασυρόμενη κι εκείνη από την ασυνθηκολόγητη αγάπη που της δείχνει.

Είναι συγκινητική η προσέγγιση του Τομ προς τη Σάμερ, ο μαγκωμένος τρόπος που υιοθετεί, σαν δανεική και ξένη στρατηγική, μιας κι εκείνη του έχει ξεκόψει τον ισόβιο έρωτα. Επειδή το θέλει, ελπίζει ότι είναι τόσο αληθινό που θα την πείσει πως κάνει λάθος. Το μεγάλο λάθος στον έρωτα είναι πως δεν υπάρχει σωστό και λάθος, εξού και ο όρος «αυτός, ή αυτή, είναι έγκλημα στα ερωτικά». Ενώ είναι τόσο καλός άνθρωπος κατά τ' άλλα... Η πολεμική κατάσταση του ζευγαριού κοντράρει με τη διάθεσή τους και το αυθεντικό αίσθημα που δείχνει ο ένας προς τον άλλο. Αναγκάζονται να αναλάβουν αντίθετους ρόλους για να προστατευτούν. Η Σάμερ φαίνεται να έχει το πάνω χέρι, ορίζοντας το παιχνίδι της απόρριψης.

Ο Τομ κάνει σαν γκόμενα, χωρίς να φέρεται σαν γυναικούλα. Αυτή είναι και η ουσία της ταινίας. Έχουμε μάθει (από τις πολλές κομεντί που έχουμε καταναλώσει ίσως;) πως ένα αγόρι δεν πολυνοιάζεται για τις επιπτώσεις μιας χαλασμένης σχέσης, πως αν δεν είναι ζαβός ή ραχιτικός θα τον κυνηγάνε οι γυναίκες, ενώ και η πιο νόστιμη κοπέλα θα πρέπει να καπακώσει τον φίλο που προορίζεται για μονιμότητα και αναπαραγωγή, γιατί έτσι είναι η ζωή με τις ευπαθείς και κακομοίρες γυναίκες, σκληρή και άδικη. Όπως λένε και στα ζώδια, η σχέση του Τομ με τη Σάμερ είναι καρμική, φτερό στον άνεμο της στιγμής που ένας από τους δυο ξυπνάει και θέλει πάση θυσία να την κάνει, δεν έχει σημασία πού, αλλά μακριά από τη στρωμένη ευτυχία και το δεδομένο ταίρι. Αδικία επαναλαμβανόμενη παύει να είναι αδίκημα. Ο Γουέμπ αναποδογυρίζει το θέσφατο χωρίς να το κάνει θέμα, και του βγαίνει περίφημα μια ταινία που παλεύει με τους αφύσικους κανόνες του τέλειου ταιριάσματος. Η επιλογή των ηθοποιών του είναι ευλογημένη.

Η Ζόι Ντεσανέλ διακόπτει με τρομερή άνεση τη ροή της ευτυχίας, παγώνει τη σχέση με ένα βλέμμα απόστασης, ενώ ο Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, που είχαμε θαυμάσει στο απαιτητικό Μυστηριώδες Δέρμα, καταρρέει πειστικότατα μπροστά στη συνειδητοποίηση μιας πολύ άστοχης επιλογής, που ίσως σημαίνει το τέλος της απόλυτης κοσμοθεωρίας του. Και όπως συνήθως συμβαίνει όταν μπαίνουμε στενοχωρημένοι κι ανόρεχτοι σε ένα δωμάτιο γεμάτο ανθρώπους και κατακτάμε πολύ περισσότερους από ό,τι αν είχαμε οπλιστεί με τουπέ, χωρίστρα και αρώματα, η τύχη θα του χαμογελάσει σαν ούριος άνεμος. Η ταπεινότητα βοηθάει τους πολεμιστές της αγάπης - και το πολύπαθος είδος της ρομαντικής κομεντί.