Ο Μελ Γκίμπσον γιορτάζει την επανένταξή του στη μεγάλη χολιγουντιανή παρέα από την οποία εξοστρακίστηκε βίαια, με μια στρατιά δημοσιογράφων και ηθοποιών να σχολιάζουν ποικιλοτρόπως την προσωπική του ζωή και τις κατά καιρούς οργισμένες δηλώσεις του. Όπως συμβαίνει συχνά όμως, όλα ανήκουν στο παρελθόν και το Blood Father μοιάζει με γέφυρα ανάμεσα στους extravagant ρόλους που έπαιξε τα τελευταία χρόνια και την επιστροφή σε μεγαλύτερα πράγματα – σε αυτά περιλαμβάνουμε τη σκηνοθεσία που Hacksaw Ridge που έρχεται σύντομα. Διαβάζοντας κάποιος την πλοκή του παρόντος έργου, είναι λογικό να σκεφτεί συνειρμικά το Taken, όμως η διαφορά τους είναι μεγάλη. Αντί του στιβαρού και σίγουρου για τις επιλογές του Λίαμ Νίσον, εδώ βλέπουμε έναν χαρακτήρα που καταρχάς παλεύει με το προβληματικό του παρελθόν, μέρος του οποίου είναι και η σχέση με την κόρη του – η υπερπροσπάθεια που κάνει για να τη σώσει ουσιαστικά διορθώνει όσα δεν έκανε παλιότερα. Όλα αυτά, δοσμένα σε φρενήρη ρυθμό, δείχνουν τη διάθεση του Γκίμπσον για αυτοκριτική, μια παραδοχή πως έσφαλε και μια ξεκάθαρη δήλωση πως είναι πάλι εδώ, ανάμεσά μας, και τα καλύτερα έρχονται.