Για δεύτερη συνεχόμενη φορά μετά το Μικρόβιο του Φόβου (Bug), ο 77χρονος Γουίλιαμ Φρίντκιν διασκευάζει ένα θεατρικό του Τρέισι Λετς, βραβευμένου με Πούλιτζερ και Τόνυ δραματουργού για το August: Osage County, που θα δούμε του χρόνου με πρωταγωνιστές την Μέριλ Στριπ και την Τζούλια Ρόμπερτς, μεταξύ πολλών άλλων. Το Killer Joe είναι βασικά έργο δωματίου, με περιστασιακές μόνο εξωτερικές σκηνές, "λουκούμι" για τις εγνωσμένες δεξιότητες του Φρίντκιν να οδηγεί τους χαρακτήρες σε ένα στρόβιλο ακραίων καταστάσεων, εκμεταλλευόμενος κάθε αδυναμία τους και σπίθα διαστροφής που του παρέχει το υλικό του. Κυρίως, ο Φρίντκιν δεν έχει χάσει την μεθοδική του διαδικασία να παραπλανά τον θεατή, ξεκινώντας με ένα ρεαλιστικό υπόβαθρο (λόγω και του background του στο ντοκυμαντέρ), που μεταμορφώνεται σε ψευδαισθησιακή, σχεδόν παρακρουσιακή φαντασία. Αφού το είχε κάνει με τον Εξορκιστή, όπου υπέβαλε τη βασανισμένη μικρή Ρέγκαν σε παρατεταμένα ιατρικά τεστ, ενώ στην πραγματικότητα δεν ήθελε τίποτε άλλο απο το να τη θυσιάσει στις ορέξεις του δαίμονα Παζούζου, γιατί να κρατηθεί εδώ, με φόντο ένα τροχόσπιτο και ήρωες ανήθικους χωριάτες... Το Killer Joe είναι ένα πονηρό και πολύ αστείο film noir, μια σαδιστική φάρσα που δικαιολογείται απο την ιλαροτραγωδία της πλήρους, σοκαριστικής αμορφωσιάς των white trash ηρώων- που ενδεχομένως τιμωρούνται ακριβώς λόγω αυτής της χυδαίας και επικίνδυνης άγνοιας τους. Ο πιο έξυπνος από όλους είναι ο Killer Joe (σε ρεσιτάλ αυτοπαρωδίας ο Μακόναχι), ένα δικέφαλο φίδι, αφού είναι σερίφης και πληρωμένος φονιάς ταυτόχρονας, ο νόμος και ο παραβάτης μαζί, ένας ατσαλάκωτος νάρκισσος που θα προδιδόταν αμέσως απο την ψυχοπαθολογική του αντίφαση, αν δεν ήταν τόσο απασχολημένοι με τα άλυτα "θέματα" τους οι υπόλοιποι. Ο Εμίλ Χιρς δεν έχει και πολλές ευκαιρίες, έτσι που είναι παγιδευμένος απο τις απανωτές στραβοτιμονιές του, αν και αποκτά σταδιακό ενδιαφέρον η συναισθηματική επιρροή του στην άβγαλτη αδελφή του Ντότι, το outsider μήλον της έριδος που αποτελεί καταλύτη στις σχέσεις της ανεπανόρθωτα δυσλειτουργικής οικογένειας με τον σωτήρα Τζο. Ο Φρίντκιν ουδέποτε υπήρξε θιασώτης της λεπτότητας και της απόχρωσης, χωρίς αυτό να τον καθιστά άτεχνο ή αναίσθητο στην ανθρώπινη φύση. Απο τους πιο macho σκηνοθέτες του νέου Χόλιγουντ των 70ς, και πάντα ο νεότερος στην ιστορία των Όσκαρ με βραβείο σκηνοθεσίας (στα 36 του για τον Άνθρωπο απο τη Γαλλία), ο Φρίντκιν είναι απο τους λίγους που πέρασε δια πυρός και σιδήρου και επιβίωσε, αναγνώρισε τις τρανταχτές αποτυχίες μετά τους θριάμβους των 70ς, και χώρεσε σε μικρότερα μεγέθη το πληθωρικό του εγώ, όντας ένας δημιουργός με την κλασσική αμερικάνικη έννοια του όρου- σενάρια άλλων, σκηνοθετημένα με ειδική ματιά και δυναμισμό, σα να είναι μισθωτός σε ένα σύστημα στούντιο που δεν υφίσταται πλέον. Κατά περίπτωση, κάποιες ταινίες του πετυχαίνουν, και ο ειδικευμένος θεατής μπορεί να διακρίνει πάντα την προσωπικότητα του, μια σύνθεση χαρακτηριστικών και ύφους, με ευρεία θεματική. Το Killer Joe ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Το γεγονός πως είναι ικανός να μετατρέψει μια κυνική ιστορία με κατεστραμμένους ανθρώπους του περιθωρίου, σε σάτιρα, χωρίς να χάσει τον έλεγχο, είναι αξιοθαύμαστο, επιπροσθέτως διότι ουδέποτε άφηνε χώρο για χιούμορ στα δράματα που γύριζε.