Μία από τις πιο αδύναμες και σίγουρα ξεπερασμένες δημιουργίες του Λουκίνο Βισκόντι, το Senso του 1954, μας μεταφέρει στη Βενετία του 1866 και πραγματεύεται το τέλος του ιταλο-αυστριακού πολέμου για την ενοποίηση της χώρας και έναν καταστροφικό έρωτα ανάμεσα στην όμορφη αριστοκράτισσα Λίβια Σερπιέρι και έναν Αυστριακό αξιωματικό. Η εικόνα είναι ζωηρή, τα σκηνικά και τα κοστούμια λουσάτα, το σύνολο ιδιαιτέρως busy, οι ερμηνείες ισχνές και νοθευμένες από ασυγχρόνιστη μεταγλώττιση (η πρόθεση να κάνει εισιτήρια στην αμερικανική αγορά λόγω του Γκρέιντζερ έπεσε στο κενό), ο συντονισμός του πολιτικού με το ερωτικό απλώς ενδιαφέρων. Ο Βισκόντι έχει κάνει καλύτερες ταινίες και για τη Βενετία (Ο θάνατος στη Βενετία) και για τον εθνοσοσιαλισμό (Γατόπαρδος) και με Αμερικανούς σταρ (Λάνκαστερ, πάλι στον Γατόπαρδο) και, φυσικά, για τον ζόρικο έρωτα σε χαλεπούς καιρούς.