Στη διάσημη φράση του Σαρτρ «η Κόλαση είναι οι Άλλοι» θα μπορούσε να αναφέρεται, τελείως αναδρομικά, το Αληθινό Θράσος των αδελφών Κοέν, μια ταινία που ουσιαστικά αφηγείται τη διαδρομή μιας πεισματάρας 14χρονης, της Μάτι Ρος, από το ανεξίτηλο τραύμα που της προκάλεσε η δολοφονία του πατέρα της μπροστά στα μάτια της, για λίγα δολάρια, από τους υποτακτικούς στη φάρμα του, προς την αυτοδικία. Ενδιάμεσοι σταθμοί είναι η εκδίκηση που την οπλίζει με θάρρος και θράσος και η απροσδόκητη βοήθεια που της παραχωρεί, έναντι βασάνου και αντιδικιών, ένας αλκοολικός, μονόφθαλμος ομοσπονδιακός αστυνομικός ονόματι Ρούστερ Κόγκμπερν (ο Τζεφ Μπρίτζες που κάνει υψηλή πλάκα, παίρνοντας τον ρόλο του στα αστεία και στα σοβαρά, εναλλάξ).

Τα αδέλφια δεν έχουν ξανακάνει γουέστερν (εδώ που τα λέμε, με πιθανή εξαίρεση το Μόνο Αίμα, δεν έχουν ξανακάνει genre), αλλά φαίνεται να το οικειοποιούνται με ένα κοενικό remix που δεν σπάει κόκαλα, αν και εμπεριέχει τους απαραίτητους κώδικες, παρέα με τον αναγκαστικό μηδενισμό τους - εδώ κολλάει και ο Σαρτρ, καθώς η μικρή αποφασίζει να υλοποιήσει μια ηθικά απαράδεκτη σκέψη της σε ένα περιβάλλον θεσμοθετημένης παρανομίας, γνωρίζοντας από κοντά εκδοχές του Κακού. Η κόλαση στην ταινία έρχεται μέσα από την αντιπαράθεση της σιγαλιάς της άγριας Δύσης και του λόγου: η Μάτι μπορεί να πεταλώσει ψύλλο με τη γλώσσα και της ανήκει ολοκληρωτικά η καλύτερη σκηνή της ταινίας, όταν πρέπει να παζαρέψει τα άλογά της και μπαφιάζει με τα επιχειρήματα της έναν έμπειρο έμπορο/ενεχυροδανειστή - η αποτελεσματικότητα και το υποδόριο χιούμορ της Χάιλι Στάνφελντ εδώ μάλλον της χάρισε την υποψηφιότητά της στη φετινή πεντάδα των Όσκαρ για τον δεύτερο γυναικείο ρόλο.

Αυτή οδηγεί -ή τουλάχιστον θέλει να πιστεύει πως κρατάει την πυξίδα- την προσπάθεια ανεύρεσης του αρχικακού Τομ Τσέινι (Τζος Μπρόλιν), του βοηθού του Λάκι (Μπάρι Πέπερ). Πιστεύει ακράδαντα πως θα τα καταφέρει, αγνοώντας τον κίνδυνο και τους περιορισμούς της ηλικίας της. Ξεκινά με διαολεμένη διάθεση και αναπόφευκτα ωριμάζει στον δρόμο. Όπως συμβαίνει στις ταινίες των Κοέν, η εκδίκηση δεν μετατρέπεται σε εξιλέωση. Κανείς δεν θα χειροκροτήσει στο τέλος, διότι η ηρωίδα συνειδητοποιεί πως δεν υπάρχει τίποτε θεαματικό στη διαδικασία της ανταπόδοσης. Ο δρόμος είναι μακρύς, χωρίς κλιμάκωση και ο Κόγκμπερν του Μπρίτζες, ένας βαρύς, αφασικός, σκληρός, λακωνικός μπεκρής που φτύνει τις λέξεις όποτε μπαίνει στον κόπο να μιλήσει.

Δεν έχει καμία σχέση με το λεβέντικο και αναληθοφανές πορτρέτο του ίδιου ήρωα από τον Τζον Γουέιν στην ομώνυμη ταινία του 1969, μοιάζοντας περισσότερο στον χαρακτήρα που έπλασε ο Τσαρλς Πόρτις στο μυθιστόρημά του. Η μικρή δίνει τον ιδιαίτερο τόνο και ο Μπρίτζες γίνεται ο θεματοφύλακας των Κοέν στην απόπειρά τους να φτιάξουν ένα αμβλύ γουέστερν με εντυπωσιακή φωτογραφία, και πάλι από τον Ρότζερ Ντίκινς. Κι επειδή δεν αποδομούν διόλου το είδος, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο, δεν είναι παράξενο που το Αληθινό Θράσος έγινε το δεύτερο πιο εμπορικό, μετά το Χορεύοντας με τους Λύκους, γουέστερν στις ΗΠΑ. Με 10 υποψηφιότητες στα Όσκαρ φέτος, οι αδελφοί Κοέν που κάποτε έχτιζαν σταδιακά το «ακαταλόγιστό» τους, όπως περίπου κάνει ακόμη ο Τιμ Μπέρτον, πάντοτε στις παρυφές του mainstream, μπορούν πλέον να πλοηγηθούν σε οποιοδήποτε στυλ σινεμά επιθυμούν με τη συγκατάθεση του κόσμου, των ειδικών και των επαγγελματιών του χώρου.