Το σενάριο, που υπογράφει η συγγραφέας και ποιήτρια Μιλένα Μάρκοβιτς, εστιάζει στις κατεστραμμένες ζωές των ηρώων, αντανακλώντας τα απομεινάρια μιας αποσαθρωμένης κοινωνίας, όπως αυτή περιγράφεται με φόντο την πόλη Μπορ της νότιας Σερβίας. Χαρακτηριστικός ο υπότιτλος της ταινίας «Η όπερα του μεταλλωρύχου».
Όντως, ο υπότιτλος τα λέει όλα: πιο Μπρεχτ, πεθαίνεις. Το διακριτικό βαλκανικό τάνγκο των τραγουδιών που κατακλύζονται από στίχους όπως «Οι Αδελφοί μου ήταν τέρατα», «Μαζί θα πάμε στην Κόλαση» και «Μανούλα μου δεν σ’ είχα» είναι ουσιαστικά ένα βαλς με τον θάνατο, παγωμένο, μίλια μακριά απ’ οποιοδήποτε αισιόδοξο βλέμμα ή συναίσθημα. Η κινηματογραφική αυτή εμπειρία είναι αβάσταχτη, μονότονα πονεμένη, πολύ βαριά - ένα πείραμα με άποψη, όχι όμως και με ενδιαφέρον δράμα.