Ικανός σκηνοθέτης και σπεσιαλίστας στον τρόμο, ο Νιλ Μάρσαλ έστησε μια νευρική σύμμειξη του 28DaysLaterμε τον Μαντ Μαξ, αντηχώντας την κινηματογραφική αντίδραση πολλών συναδέλφων του για την πολιτική της αλαζονικής απομόνωσης της διακυβέρνησης Μπλερ - είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι η πολιτική της Θάτσερ είχε δώσει ώθηση στο ρεαλιστικό δράμα ενώ τώρα οι δημιουργοί της Γηραιάς απαντούν με φαντασίες τρόμου που φλερτάρουν ανοιχτά με τον Αρμαγεδώνα και ένα πολύ σκοτεινό σενάριο στο εγγύς μέλλον στη χώρα που ασχολήθηκε με τις στερλίνες και αγνόησε τα ιδανικά και την αξιοπρέπειά της.

ΣτοDoomsday, ένας φονικός ιός εξαπλώνεται ταχύτατα στη Σκωτία και οι Αρχές αποφασίζουν να ορθώσουν ένα τεράστιο τείχος για να κλείσουν όλους τους προσβεβλημένους κατοίκους μέσα στην περιοχή τους. Λίγο μετά το 1998, ο βορράς της Μεγάλης Βρετανίας γίνεται ανάμνηση και κουκίδα της Ιστορίας, ώσπου το 2035 η επιδημία ξαναχτυπάει στο κέντρο του προβληματικού Λονδίνου. Κάμερες καταγράφουν ίχνη ζωής στη Σκωτία και μια επίλεκτη ομάδα αστυνομικών και γιατρών αποστέλλεται στη νεκρή ζώνη για να μάθει αν κάποιος επιστήμονας, ονόματι Κέιν, έχει βρει το αντίδοτο και κατάφερε, μαζί μ' άλλους, να επιβιώσει. Η πραγματικότητα επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις. Τρελαμένοι επιζώντες που επιδίδονται στον κανιβαλισμό και βρίσκονται μεταξύ ψυχοπάθειας, άγνοιας, κατάλοιπων του πολιτισμού του προηγούμενου αιώνα και βαρβαρότητας, επιτίθενται και κυνηγάνε ανελέητα την ομάδα κρούσης.

Ηρωίδα η Σινκλέρ, μια εκπαιδευμένη κομάντο του αστυνομικού σώματος, που έχασε τη μητέρα της (και την όρασή της από το ένα μάτι κατά την προσπάθεια της φυγάδευσής της στα πέτρινα χρόνια) και μάχεται σαν να μην έχει να χάσει τίποτε. Το μόνο που τη νοιάζει είναι να συνδεθεί με την ολοένα και πιο αχνή ανάμνηση της μητέρας της. Έχει απογυμνωθεί συναισθηματικά και σκοτώνει σε κάθε διαταγή. Αυτό το φονικό όπλο έχει έναν προστάτη, τον σκληροτράχηλο βετεράνο της κυβερνητικής φρουράς που υποδύεται ο Μπομπ Χόσκινς. Με το ανδρόγυνο λουκ (σαν να είναι το παιδί της Κέιτ Μπέκινσεϊλ με τη Βικτόρια Μπέκαμ) και τις μαχητικές της δεξιότητες, η Μίτρα τσακώνει την ταινία από τα κέρατα και τα βάζει με τους πιο απίθανους κακούς, από μανιακά πανκιά που βγάζουν αφρούς μέχρι ψυχοπαθείς μονομάχους σε μια μεσαιωνική αρένα. Γενικά, τα πάντα είναι πιθανά και όλα παίζουν, μέχρι και ο Μάλκολμ ΜακΝτάουελ, σε αυτό το κολάζ σοβαρού φουτουρισμού και παραμυθάδικης φαντασίας του Μάρσαλ, ο οποίος συνεχώς υπονομεύει το υλικό του: Τη μια λέει κάτι ενδιαφέρον αλλά και το δείχνει με εντυπωσιακό συνδυασμό ρεαλιστικής και ψηφιακής σκηνογραφίας, και από την άλλη υποκλίνεται κατεβάζοντας τα μεταξωτά βρακιά του στα εσχατολογικά γκάζια του Τζορτζ Μίλερ και τη χειροποίητη σκοτεινιά του Κάρπεντερ.

Η ταινία έχει αναμφισβήτητο fun αλλά και χαώδεις τρύπες. Αν δεν πέσετε σε μια από αυτές, κινδυνεύετε σοβαρά να απογειωθείτε. Ανάλογα το γούστο σας.