Ο κυβερνήτης Μάικ Μόρις (Τζορτζ Κλούνι) διεκδικεί το χρίσμα των Δημοκρατικών για τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Στο πλευρό του, ως εκπρόσωπος Τύπου, στέκεται ο νεαρός Στίβεν Μάιερς (Ράιαν Γκόσλινγκ), που είναι διατεθειμένος να δώσει τον καλύτερο εαυτό του για να κερδίσει ο Μόρις την πολύτιμη υποψηφιότηταΌμως, ο δρόμος προς την εξουσία δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα: μυστικές συμφωνίες, ανήθικοι πολιτικοί χειρισμοί, υπόγεια παιχνίδια κυριαρχίας κι ένας εκρηκτικός συνδυασμός φιλοδοξίας, πίστης, προδοσίας, εκδίκησης συνθέτουν αυτό το έντονο πολιτικό θρίλερ.

 

Ένα θρίλερ με αφήγηση που σπάει κόκαλα και παραπέμπει σε σκηνοθέτες όπως ο Σίντνεϊ Λιούμετ κι ο Άλαν Πάκουλα, με το ειδικό βάρος του σκηνοθέτη Κλούνι, ο οποίος, με εξαίρεση το χαριτωμένο αλλά περιττό Leatherheads (που δεν βρήκε σωστή διανομή και τον έκανε να διστάζει να προωθεί τις ταινίες του με την παλιά του ζέση), αποδεικνύει πως ξέρει πολύ καλά να υποβάλλει τον προβληματισμό και τις θέσεις του σ’ ένα εύπλαστο φιλμικό καλούπι. Τι εννοώ: Οι Ειδοί του Μαρτίου, η ημερομηνία που σήμανε το βίαιο τέλος του Ιούλιου Καίσαρα εν ονόματι της Δημοκρατίας, έχουν φτιαχτεί για να καταδείξουν τη συνεχιζόμενη δυναμική της προδοσίας στην πολιτική αρένα. Ως γνήσιος Αμερικανός κινηματογραφιστής, ο Κλούνι βρήκε ένα στόρι που να τέμνει την παράδοση με το σήμερα. Στον απόηχο της απογοήτευσης για την ανημπόρια του Ομπάμα ν’ ανταποκριθεί στις προσδοκίες ενός τραυματισμένου λαού, κόντρα σ’ ένα σύστημα που δεν παλεύεται (για ν’ απλουστεύσουμε τις αγκυλώσεις που δεν μπορεί να ξεπεράσει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ), παίρνει την περίπτωση ενός κυβερνήτη, υποψήφιου για το χρίσμα των Δημοκρατικών, δημοφιλούς και κοινωνικά ευαίσθητου, πραγματικού ανθρώπου, με μεταδοτικά ιδανικά και ρεαλιστική συμπεριφορά.

 

Φωτογραφίζει τον χαρισματικό Τζον Έντουαρντς, ο οποίος πήγαινε για μεγάλη καριέρα, αλλά καταστράφηκε από ένα σκάνδαλο, και χρησιμοποιεί ως καταλύτη τον βοηθό του Μάικ Μόρις, τον Στίβεν Μάγιερς, έναν νέο με προσόντα, δεξί του χέρι στην καμπάνια και άμεμπτο μέλος του μηχανισμού στήριξης, μέχρι τη στιγμή που κάνει το λάθος να λάβει μέρος σε μια ιδιωτική συζήτηση-πρόταση ενός συναδέλφου απ’ το στρατόπεδο των Ρεπουμπλικανών, χωρίς φυσικά ν’ αποδεχθεί τη δουλειά που του προσφέρουν εκεί. Ικανός αλλά άπειρος, ο Μάγιερς πληρώνει ακριβά την υποψία αυτομόλησής του. Εκεί καταλαβαίνει την ουσία της πολιτικής, δηλαδή την απουσία συναισθηματισμού, άμιλλας και μπέσας. Το θέμα είναι αν θ’ αποφασίσει να εκμεταλλευτεί μια ξώφαλτση πληροφορία για να εκβιάσει τους εκβιαστές του. Στην περίπτωση αυτή, δεν υπάρχει ημίμετρο. Αν επιβιώσει, κυριαρχεί στο σκηνικό. Μόνο τότε κατανοεί τον μηχανισμό που υπηρετούσε ως απλός δόκιμος.

 

Ενώ δεν προσθέτει τίποτε καινούργιο, ο Κλούνι καλύπτει με τη δεδομένη του ευφυΐα το έδαφος ανάμεσα στον ιδεαλισμό και τον κυνισμό. Υπάρχει προσωπική γνώση στη θέση του. Ο πατέρας του προέρχεται απ’ τη σκληρή δημοσιογραφία των ειδήσεων, και μάλιστα του ηλεκτρονικού Τύπου, και η θεία του, η Ρόζμαρι Κλούνεϊ, υπήρξε διάσημη τραγουδίστρια. Ο ίδιος ενδιαφέρεται για την πολιτική, χωρίς να επιθυμεί, σύμφωνα με δικές του δηλώσεις, να συμμετάσχει. Με τον τρόπο του, λοιπόν, ανασυντάσσει τις παραμέτρους του θεάματος (όπως τις συναντάμε στο πρώτο του φιλμ, Εξομολογήσεις ενός επικίνδυνου μυαλού) με εκείνες της δημοσιογραφίας που κρίνει την πολιτική (βλέπε Καληνύχτα και καλή τύχη), σε μια ταινία που εμβαθύνει στις τεχνικές ανάδειξης κι εγκαθίδρυσης εκλεγμένων προσώπων στη χώρα του, εξετάζοντας τη διαδρομή από την αθωότητα ως τον κυνισμό.

 

Έχει πει ότι η Ρόζμαρι Κλούνι εξελίχθηκε σε καλύτερη τραγουδίστρια όσο περνούσε ο καιρός, ωστόσο η δημοτικότητά της εξανεμίστηκε με τα χρόνια. Με αυτήν τη λογική, η αξιοκρατία δεν συμπίπτει με τη δημοτικότητα. Ο Μάικ Μόρις, ένα αμάλγαμα πολλών προσώπων που μπορούν ν’ αναγνωρίσουν όσοι ασχολούνται εκτεταμένα με την αμερικανική πολιτική σκηνή, απαντά με θάρρος κι ευλυγισία στα αιτήματα των καιρών και βάζει πλώρη για την αρχηγία και κατόπιν για την προεδρία, αλλά, ως αμαρτωλός, σύμφωνα με το ισχύον πολιτικό δόγμα, κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα ένα προσεχτικά χτισμένο οικοδόμημα - το σεξ ακόμη είναι το ισχυρότερο μπουρλότο για μια καριέρα.

 

Η εικόνα θολώνει, όπως τα πρόσωπα των Κλούνι και Γκόσλινγκ στο πόστερ της ταινίας. Ο μάντης είχε προειδοποιήσει τον Καίσαρα πως η 15η Μαρτίου θα είναι μοιραία. Εκείνος τον σνόμπαρε, αγνοώντας πως η ημέρα δεν είχε περάσει ακόμη. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και ο Κλούνι, δηλωμένος Δημοκρατικός, παίρνει απόσταση απ’ τα δυο κυρίαρχα κόμματα (δρώντας ως δημοσιογράφος/σκηνοθέτης) και τα τοποθετεί σ’ ένα πολιτικό τσίρκο, σαν πιόνια που καλούνται πρωτίστως να κερδίσουν τον πόλεμο των εντυπώσεων. Με την προσκόλλησή του στις αρχές του κλασικού σινεμά, καταφέρνει να μιλήσει για την επικαιρότητα, χωρίς να κάνει μια αυστηρά επίκαιρη ταινία. Κατευθύνει με άνεση ένα ονειρικό καστ που ερμηνεύει διακριτικά κι εσωτερικά, και δηλώνει παρών μ’ ένα ενήλικο θέμα.