Η ζωή σε αυτό το απόμακρο μέρος στα βουνά δεν είναι θεαματική, οι ρυθμοί είναι αργοί, ο εμφύλιος πόλεμος δεν είναι μονταρισμένος και καταιγιστικός, αλλά υπονοείται μέσα από την εξαθλίωση των γηγενών. Ο πρωτάρης Γουίλιαμ Βέγκα συνθέτει μαγικές εικόνες των Άνδεων, καδράροντας πρόσωπα που μεταφέρουν θλίψη και αβεβαιότητα, για να υποβάλει τον θεατή σε μια αλληγορία στυλιζαρισμένη και εύγλωττη, που σέρνεται σαν τους ψιθυριστούς διαλόγους ανάμεσα στη νεαρή και στον θείο της, και τους θορύβους της φύσης, που μοιάζουν να προειδοποιούν για κάτι κακό που παραμονεύει στον ορίζοντα.