Μερικές ημέρες στη ζωή του Ντοβλάτοφ μέσα από ονειρικά και μεγάλα σε διάρκεια μονοπλάνα δημιουργούν μια αντισυμβατική αρχικά βιογραφία, που μοιάζει με εναλλακτικό καφκικό εφιάλτη, με το σοβιετικό καθεστώς να παίζει τον ρόλο της εφιαλτικής εξουσίας.

 

Το συχνό ειρωνικό μειδίαμα του πρωταγωνιστή Μίλαν Μάριτς ορίζει τη στάση του ήρωα απέναντι σε κάτι που μοιάζει τερατώδες και αέναο, σαν τις περιπλανήσεις του σε καλοφτιαγμένο σκηνικό που στήνεται για χάρη της κινηματογραφικής φόρμας, η οποία ασκεί γοητεία μέχρι τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε τη διαρκή επανάληψή της.

 

Όντως το φιλμ είναι αδικαιολόγητα μακρύ και χάνει νωρίς τη συνοχή, το χιούμορ και τον προσανατολισμό του, καθώς αφήνεται σταδιακά στον αδιάκοπο στοχασμό, σε μια ατελέσφορη προσπάθεια να αγκαλιάσει μεγάλους Ευρωπαίους δημιουργούς του παρελθόντος