Κάποτε, ο υπερπαραγωγός Ντέιβιντ Πάτναμ δήλωσε πως ο Τόνι Σκοτ εκπροσωπεί ό,τι χειρότερο μπορεί κανείς να συναντήσει στο σινεμά, και δεν κάνει και μεγάλο λάθος. Ο πιο αδιάφορος από τα αδέλφια Σκοτ σίγουρα δεν κάνει βαρετές ταινίες στην όψη. Προσπαθεί να εντυπωσιάσει κάθε στιγμή, εφαρμόζοντας τα κόλπα που έμαθε από τις διαφημίσεις και το βίντεο σε κάθε σκηνή, είτε η στιγμή το απαιτεί, είτε όχι. Ο Τραβόλτα και ο Ουάσινγκτον πατάνε μηχανικά πάνω σε συμπεριφορικές αποκλίσεις του καλού και του κακού και η πρόχειρη χριστιανική ερμηνεία του σεναρίου (η καμπίνα του μηχανοδηγού ως εξομολογητήριο και η συμπιεσμένη λύτρωση των αμαρτιών) καταστρέφουν το πνεύμα της ταινίας. Σε μια πραγματικά βαρετή παράθεση ηθικών αξιών σε μια πολιτικά ορθή και καθαρή Νέα Υόρκη, ο δήμαρχός της, όπως τον παίζει ο πάντα απολαυστικός Τζέιμς Γκαντολφίνι, είναι το μόνο αξιοθέατο που προσωπικά με διασκέδασε.