Με επαίνους από το περσινό Φεστιβάλ Καννών, το Τουλπάν δεν εγκαταλείπει ποτέ πραγματικά τον εθνογραφικό του προσανατολισμό. Η πλοκή του δεν είναι κακή, απλώς μοιάζει πολύ ενσωματωμένη στη ματιά του χαρισματικού ντοκιμαντερίστα στις στέπες του Καζακστάν, στην καθημερινότητα και τις συνήθειες ανθρώπων που ζουν σε τέντες, ασχολούνται με την κτηνοτροφία, και τη ροή τους, εκτός από τα φυσικά φαινόμενα, διακόπτει ένας νέος «εξωγήινος», που γίνεται πολύ δύσκολα δεκτός σε μια αντιτουριστική κοινότητα στην άκρη του πουθενά. Αν μη τι άλλο, οι δυο σκηνές με τις γέννες (το ένα αρνάκι πέθανε, το άλλο κατάφερε) είναι εντυπωσιακές στην απλότητά τους: άμεσες και γήινες, με τους ηθοποιούς να φυσάνε πνοή ζωής από τα πνευμόνια τους στο στόμα του μικροσκοπικού ζωντανού, μέσα στα χώματα και τη σκόνη.