Το ότι το Inheritance του 2025 είναι καλύτερο από το αβυσσαλέο ομότιτλο horror του Αλεχάντρο Μπρουγκές που κυκλοφόρησε πέρσι το καλοκαίρι δεν λέει και πολλά για την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα μιας νυσταλέας περιπέτειας τριών ηπείρων και βασικά ενός προσώπου: η πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι η Μάγια (η Φίμπι Ντίβενορ του «Bridgerton»), μια νέα γυναίκα θλιμμένη από τον πρόσφατο χαμό της αγαπημένης της μητέρας, που στην κηδεία συναντά τον αποξενωμένο πατέρα της, γεγονός που εκπλήσσει εκείνη και την αδελφή της. Φαινομενικά μετανιωμένος, ο Σαμ (ο Ρις Ιφάνς, χωρίς αιχμή) απολογείται και ως ένδειξη μεταμέλειας την προσκαλεί στο Κάιρο για να τον βοηθήσει στις δουλειές του, και ίσως να ξεφύγει. Παρά τις ενστάσεις της αδελφής της, η Μάγια δεν έχει τίποτε να χάσει, αν και πολύ γρήγορα αντιλαμβάνεται πως ο πατέρας της δεν είναι ακριβώς ο μεγαλομεσίτης που εμφανιζόταν μέχρι τώρα. Όταν τον χάνει σε ένα εστιατόριο, εκείνος της τηλεφωνεί και την παρακαλεί να φύγει από τον χώρο πριν την εντοπίσουν πράκτορες, και χωρίς να το καταλάβει ξεκινά μια περιπλάνηση στην Ινδία και τη Νότια Κορέα, σε ένα δίκτυο κατασκοπείας με πολλά ερωτηματικά και έναν σκληρό δίσκο που καταλήγει να αποτελεί μήλον της έριδος για το περιεχόμενό του. Ο Νιλ Μπέργκερ έχει σκηνοθετήσει ακριβές και στέρεες παραγωγές, όπως τον Μάγο Αϊζενχάιμ και το πρώτο φιλμ από την Τριλογία της Απόκλισης, αλλά εδώ επιχειρεί κάτι από τη Σκιά των Κατασκόπων με το αντάρτικο ύφος του Στίβεν Σόντερμπεργκ − κάμερα στο χέρι, σχεδόν υποκειμενικά πλάνα, σε έναν τόνο χειροποίητου βίντεο. Υιοθετώντας τον συγκεχυμένο βηματισμό μιας ανύποπτης, μας βάζει σε έναν κοσμοπολίτικο μαίανδρο κρυφών παγίδων και εσφαλμένων δεδομένων, ίσως για να διαφοροποιηθεί από τα ψυχρά και απρόσωπα b movies του είδους που γυρίζονται κατά κόρον στην κεντρική Ευρώπη, με αναλώσιμους μπράβους και βραχνούς πρώην πράκτορες στον ρόλο του κυνηγημένου θύματος. Δυστυχώς, η Κληρονόμος των Μυστικών εξατμίζεται στα ταξίδια της και γρήγορα γίνεται αντιληπτό πως το μέλημά της ήταν να βρει έναν συνδετικό κρίκο στην οικογένεια που άφησε πίσω της, παρά να βγάλει (και μαζί της, κι εμείς) νόημα σε έναν μίνιμαλ, ήσσονος σημασίας, λείο γρίφο.