Έναν χρόνο πριν είδαμε τις Γάτες στο Μουσείο, εδώ έχουμε τα Σκυλάκια στην Όπερα. Ναι, και οι δυο ταινίες έρχονται από την ίδια εταιρεία παραγωγής και από τον ίδιο σκηνοθέτη. Το γεγονός ότι αμφότερες κυκλοφόρησαν μέσα στο ίδιο έτος, δε, σε συνδυασμό με τη γνώση του χρόνου και του κόπου που απαιτείται υπό φυσιολογικές συνθήκες για την παραγωγή ενός animation, εξηγούν τη χαμηλή ποιότητα του σκίτσου. Όπως εκεί δεν υπήρχε ο προϋπολογισμός και ο χρόνος για την ανάπλαση των χώρων του Ερμιτάζ, το αυτό συμβαίνει κι εδώ, στην περίπτωση της Νέας Υόρκης, όπου εξελίσσεται η ιστορία μας. Και είναι κρίμα, γιατί το μεγαλύτερο μέρος της δράσης δεν εκτυλίσσεται στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης, αλλά στους δρόμους της, με τα σκυλάκια να παλεύουν να ανακτήσουν μια πολύτιμη τιάρα προτού ξεκινήσει η παράσταση και η ιδιοκτήτρια της τετράποδης ηρωίδας χάσει τη μεγάλη της ευκαιρία, τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην «Κάρμεν» − το μπαλέτο και ουχί την όπερα, παρεμπιπτόντως. 

 

Οι animators φρόντισαν να διαφοροποιήσουν αισθητά τα μέλη της σκυλοσυμμορίας μεταξύ τους, πρόσθεσαν και λίγα χαζοαστειάκια παραπάνω σε σχέση με τις Γάτες στο Μουσείο, οπότε τα μικρότερα παιδιά δεν θα περάσουν άσχημα. Οι ενήλικοι συνοδοί τους, όμως, θα γαβγίζουν.