ΤοSex and the Cityέχτισε ένα γυναικείο κοινό, φανατικά πιστό και παθιασμένο, που απέδειξε πως υπάρχει και ζωή πέρα από τις κλασικές ρομαντικές κομεντί, όπου μια γυναίκα χαριτωμένη και ναζιάρα περιμένει καρτερικά να παντρευτεί τον πρίγκιπα και όπου, αν είναι καλό κορίτσι, θα δικαιωθεί με μια σωστή οικογένεια. Άρα θα μπει στη θέση που της αξίζει και για την οποία κατασκευάστηκε. Οι Γυναίκεςαξιοποιούν τη δύναμη του ναρκωμένου γίγαντα, του γυναικείου κοινού που θέλει να δει το θηλυκό φύλο να ασχολείται με το ιδίωμά του, και υπενθυμίζουν πως η πηγή στην οποία βασίζονται, ένα θεατρικό του 1936 της Κλερ Μπουθ Λιούς, που μεταφέρθηκε στο σινεμά το 1939 από τον Τζορτζ Κιούκορ με ένα all star female cast, δεν είναι πρόσφατη υπόθεση - απλώς αγνοήθηκε επιδεικτικά από μια ανδροκρατούμενη βιομηχανία που υπολογίζει κυρίως τα αγόρια και την αγοραστική τους αξία στα δευτερεύοντα εμπορικά προϊόντα που εκπορεύονται από τα περιπετειώδη εφηβικά έπη.

Η πλοκή είναι η εξής: Η Μαίρη Χέινς φαίνεται να έχει μια τέλεια ζωή: Ένα όμορφο σπίτι στο Κονέκτικατ, μια αξιαγάπητη δωδεκάχρονη κόρη, ένα σύζυγο ο οποίος είναι επιτυχημένος χρηματιστής στη Wall Street και την καριέρα της ως σχεδιάστρια στον οίκο μόδας του πατέρα της. Η καλύτερή της φίλη, Σίλβι Φάουλερ, έχει επίσης μια αξιοζήλευτη ζωή ως αρχισυντάκτρια του περιοδικού «ΚΑΣ», έχει μια ντουλάπα γεμάτη ρούχα γνωστών σχεδιαστών, είναι κριτικός γούστου και στυλ στη Νέα Υόρκη και ζει ένα έντονο lifestyle εργένισσας που της ταιριάζει απόλυτα. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει. Όταν η Μαίρη ανακαλύπτει ότι ο άντρας της διατηρεί δεσμό με την κοπέλα που δουλεύει στο τμήμα των αρωμάτων του πολυκαταστήματος Σακς, έρχεται πανωλεθρία. Η σχέση μεταξύ της Μαίρη και της Σίλβι περνά κρίση, καθώς οι χαρακτήρες σταδιακά αλλάζουν ρόλους. Στο στενό τους κύκλο ξεκινούν όλοι να επανεξετάζουν τις σχέσεις τους με τους δεσμούς τους αλλά και μεταξύ τους. Οι ηρωίδες έχουν επαγγελματικά εκσυγχρονιστεί, σεξουαλικά αναβαθμιστεί (υπάρχουν και υπερήφανες λεσβίες πλέον), έχοντας πιο διακριτά ταξικά όρια σε μια κοινωνία όπου ο πλούτος έχει κατανεμηθεί και σε διαφορετικές κατηγορίες πληθυσμού.

Η Νταϊάν Ίνγκλις του τηλεοπτικού Murphy Brown προσπαθεί να συμμαζέψει τις γυναίκες της σε ένα ενιαίο ερμηνευτικό στυλ, αλλά πασχίζει να κρατηθεί σε μια αξιοπρεπή ομοιογένεια. Η Μπένινγκ είναι η νευρωτική, η Ράιαν είναι η νευρωτικά αναστατωμένη, η Μέντες είναι η τσαχπινογαργαλιάρα θεογκόμενα bitch, η Σμιθ είναι η τσαμπουκαλού και η Μέσινγκ η μόνιμα έγκυος και τελείως χαμένη στο διάστημα. Άνδρας δεν υπάρχει για δείγμα, εκτός από το νεογέννητο και αγνό μικρό Χριστό του λυτρωτικού φινάλε - ένα συμβολικό κόλπο που παραδόξως λειτουργεί χαριτωμένα. Χαριτωμένη είναι η ταινία, στην καλύτερη και πιο επιεική ανάγνωσή της. Δεν βγάζει συμπέρασμα και σε πολλά σημεία δεν βγάζει νόημα, έτσι απασχολημένη που είναι με τα προβλήματα των χαρακτήρων και την κυκλοφοριακή συμφόρηση των ηθοποιών σε αυτό το σοβαρό πάρτι συγκρουόμενων.