Η Κατερίνα Μαντά γράφει και σκηνοθετεί με φροντίδα και στοχασμό μια σύγχρονη ταινία με τέσσερις πρωταγωνιστές: τρία αδέλφια που τσακώνονται για το αν θα δώσουν το πατρικό τους για αντιπαροχή, και την Αθήνα, μια σκληρή πόλη που λειτουργεί ως ρεαλιστικός περίγυρος για τον πραγματιστή Αλέξη ο οποίος θα επωφεληθεί από την πώληση, ως καθημερινό φόντο για τη διστακτική Αμαλία που μεγαλώνει σχεδόν μόνη το παιδί της, μιας και ο άνδρας της είναι απορροφημένος από τη δουλειά του, και ως τρομακτικό δοχείο αναμνήσεων για την ονειροπόλο Άννα, μια πιανίστα που αντιστέκεται στην κατεδάφιση του παρελθόντος. Για την Άννα, η Αθήνα είναι μια πόλη που έχει χάσει τα σημεία αναφοράς της, εχθρική μέσα στην αλλαγή της. Αποπροσανατολισμένη αλλά πεισματάρα, κλείνεται στη μουσική και τη μοναξιά της και έρχεται σε σύγκρουση με τα αδέλφια της αλλά, με τον τρόπο της, τους ωθεί να επανεξετάσουν την κοσμοθεωρία τους και να δουν με άλλο μάτι τη ζωή και τις σχέσεις.

 

Η Μαντά δείχνει το ζύγιασμα με σιωπές και συνήθειες, με το απαιτούμενο βάρος αλλά χωρίς στόμφο, με γνώση των χαρακτήρων και εκτεταμένη περιήγηση στην Αθήνα, εντάσσοντας τις déjà vu εικόνες του θεατή από τη γνωστή πόλη ραμμένες στην ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών, παράλληλα τονίζοντας έξοχα την αντιπαθή πρόσοψη της πόλης. Το κλειδί της ταινίας είναι ο χαρακτήρας της νεκρής μάνας, μιας μάλλον καταθλιπτικής που στοιχειώνει με διαφορετικό εκτόπισμα τα τρία παιδιά της. Ήθελε να τα βλέπει σαν τοπία, ή σαν διαφορετικές εποχές του χρόνου, αφήνοντας έξω την άνοιξη από τις εξομολογητικές περιγραφές που έκανε στο ημερολόγιό της. Το αποτέλεσμα είναι τα παιδιά να μεγαλώσουν με απωθημένα επικοινωνίας και να πρέπει να τα λύσουν με αφορμή τον θάνατο της, εξερευνώντας τη δύσβατη περιοχή ανάμεσα στις δυνατές φωνές και το άρρητο - εκεί που «ειδικεύτηκε» η μεσαία αδελφή στα παιδικά της χρόνια. Η Κατερίνα Μαντά πραγματεύεται τη χρυσόσκονη που αιωρείται στο παραμύθι της ζωής με σύνεση και αίσθηση του εγκλωβισμού και της απώλειας. Οι ρυθμοί δεν ανταποκρίνονται πάντα στην κλίμακα του σεναρίου και κάποιοι διάλογοι βγαίνουν κατασκευασμένοι, αλλά ευτυχώς η σκηνοθέτις ακούει προσεκτικά τους χαρακτήρες και τους παρακολουθεί μέχρι τέλους.