Σαν ψύχραιμος Στεφάν Μπριζέ, ο Νίκος Λαμπό βλέπει την Ελλάδα της κρίσης μέσα από τα μάτια μιας νοικοκυράς που αναγκάζεται να εργαστεί, για πρώτη φορά στη ζωή της, ως καθαρίστρια γιατί ο σύζυγός της έχασε τη δική του δουλειά.

 

Χωρίς κορόνες και μελό, εξάρσεις και υστερίες, η Παναγιώτα της Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου είναι ο γυναικείος ρόλος της χρονιάς (και βάλε), ερμηνευμένος με κρυφή δύναμη και βαριά ευθύνη που η εξαιρετική ηθοποιός φέρει με αξιοπρέπεια και ευγένεια.

 

Η αναλφάβητη γυναίκα που καλείται να αποκτήσει υπόσταση, αλλά και να διαπραγματευτεί το μέλλον της, και για πρώτη φορά να γίνει «κάποια», να αυτονομηθεί μέσα από το παραδοσιακά πιο υποβαθμισμένο ανάμεσα στα επαγγέλματα ανειδίκευτων εργατριών, δεν είναι απλώς μια περιγραφή με αληθινούς χαρακτήρες αλλά και μια πρόταση διά του δράματος.

 

Γι' αυτό και ο ρεαλισμός του Λαμπό είναι τρυφερός και ανθρώπινος, όχι επιθετικός ή προσποιητός, αν και το σενάριό του δεν γεμίζει καθ' όλη τη διάρκεια με ισόποσες εντάσεις.