Η ιστορία πίσω από την ταινία Η Πηγή της Ζωής είναι πολύ απλή, και ο Αρονόφσκι διαλέγει έναν κατσαρό τρόπο για να την αφηγηθεί, μέσω μιας περίπλοκης παραβολής γύρω από τη ζωή και το θάνατο. Αν στη θέση του κρατούσε την κάμερα κάποιος κυνικός ατάλαντος, θα είχαμε μια πανωλεθρία πρώτου μεγέθους. Αντίθετα, ο Αρονόφσκι πιστεύει πολύ στους μύθους και καταφέρνει να αναπαραστήσει τον ρόγχο της απώλειας και την αγωνία του έρωτα με κοκτέιλ συγκίνησης και σκέψης. Στο κέντρο βρίσκεται ένα ζευγάρι, ο Τόμι και η Ίζι. Αυτός είναι επιστήμονας και αναζητεί μανιωδώς τη θεραπεία για να σώσει τη γυναίκα του που αργοπεθαίνει από καρκίνο. Στον 16ο αιώνα ο Τόμας είναι ένας κατακτητής στην Ισπανία και προσπαθεί να βρεί το ελιξίριο της ζωής για λογαριασμό της βασίλισσας Ιζαμπέλα. Τέλος, ένας βουδιστής μοναχός ταξιδεύει μέσα σε μια φούσκα προς την Ξιμπάλμπα, ένα μακρινό νεφέλωμα στον 26ο αιώνα. Το κοινό σημείο του παρελθόντος και του μέλλοντος είναι το Δένδρο της Ζωής, μια μορφή της ζωοφόρου πηγής. Ο Χιου Τζάκμαν ερμηνεύει και τους τρεις αντρικούς ρόλους, και φυσικά η Βάις είναι η σύγχρονη και η παλιά Ιζαμπέλα. Με διαφορετικούς ρυθμούς και ύφος, ο Αρονόφσκι ενώνει τρεις μικρού μήκους ταινίες σε μια εναλλασσόμενη ιστορία με sui generic φλασμπάκ. Το πισωγύρισμα στον χωροχρόνο έχει να κάνει με τις διαφορετικές πολιτιστικές αντιλήψεις περί θανάτου. Τον 16ο αιώνα ένας ιππότης θεωρεί καθήκον να θυσιαστεί επιβάλλοντας τη βία αν χρειαστεί, για να υπηρετήσει την επιθυμία μιας γυναίκας και ένα σκοπό που φαίνεται ιερός. Το ταξίδι του θρησκευτικού αστροναύτη στο μέλλον ενέχει μιαν άλλη βαρύτητα, είναι απαλλαγμένο από τη σκλαβιά και τα γήινα πάθη και ακουμπάει στην πνευματική πλήρωση – εκεί δεν υπάρχει αρσενικό και θηλυκό, αφού το πάντρεμά τους σε ένα σώμα συμβολίζει την οργανική ολότητα. Στα καθ’ ημάς, ο Τόμι τρέχει και δεν φτάνει προσπαθώντας να προλάβει τη φθορά με κάθε επιστημονικό μέσο που έχει στα χέρια του. Η Ίζι δείχνει να έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου, και τους δυο τους χωρίζει η αίσθηση του χρόνου. Αυτός τον μετράει ανάποδα και εκείνη δεν σταματά να του υπενθυμίζει πως ένα άλλο ταξίδι μόλις τώρα αρχίζει και απλώς χάνουν ωραίες στιγμές που θα μπορούσαν προστεθούν στο άλμπουμ της επίγειας ζωής τους. Η ταύτιση ζωής και θανάτου δεν είναι φυσικά καινούρια σύλληψη. Ο Αρονόφσκι βρήκε έναν πολύ κινηματογραφικό τρόπο για να τη θίξει, χωρίς να μας θυμίζει συνεχώς και βαρύγδουπα το θέμα του. Η Πηγή της Ζωής, φιλόδοξη και λυρική, ατενίζει με αισιοδοξία το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης και στηρίζεται στην ανάγκη μας να κατασκευάζουμε μύθους για να εξηγήσουμε (και να ανακουφίσουμε) τις αγωνίες μας. Η ταινία είναι ένας ακόμη μύθος που προστίθεται στους ήδη υπάρχοντες και προκαλεί με το στόχο της τους υποστηρικτές μιας απαρασάλευτα ζοφερής ματιάς για το τέλος. Πιστεύω πως η πιθανή πηγή παρεξήγησης του Αρονόφσκι από την πλευρά της ιντελιγκέντσιας είναι η σύνδεση των ιδεών του με τα υλικά που συναπαρτίζουν την new age εφαρμοσμένη θεωρία. Ο σκηνοθέτης δεν δίνει σεμιναριακές λύσεις και φωτίζει τη συμφιλίωση της ύλης με το πνεύμα μέσα από έναν αδιάκοπο αγώνα συμβόλων και λαθών· καμία δε σχέση δεν έχει με την ελαφρόμυαλη μακαριότητα των καλιφορνέζικων και αλαμπουρνέζικων mixed grill φιλοσοφιών.