Η πριγκίπισσα δεν είναι καθόλου πριγκίπισσα και καθόλου λευκή, ζει στη Νέα Ορλεάνη και φιλάει έναν βάτραχο που κι αυτός δεν είναι εντελώς λευκός και διόλου παιδί για γάμο και οικογένεια. Αυτά είναι μερικά από τα συστατικά που συνθέτουν μια ανανεωτική πλοκή σε ένα παλιό σενάριο, παράλληλα με την αναβίωση του πεθαμένου είδους του κινούμενου σχεδίου δυο διαστάσεων, που όλοι πιστεύαμε πως είχε οριστικοποιηθεί μετά την σχετική αποτυχία του Home of the range και το φιάσκο του Πλανήτη των θησαυρών. Όλοι εκτός από τον Μιγιαζάκι, που κάνει τα δικά του, και τον Τζον Λάσετερ, ο οποίος μόλις ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής της Disney διατυμπάνιζε πως το φταίξιμο δεν είναι της τεχνικής αλλά των φτωχών ιστοριών. Η Πριγκίπισσα και ο βάτραχος παίζουν με μπρίο και κίνηση πάνω στα κλισέ της ιστορικής εταιρείας, πειράζοντας τις εμμονές και τα καλοσυνάτα τσαλίμια της προς όφελος μιας διδακτικής μεν, αλλά ευχάριστης ιστορίας γεμάτης εκπλήξεις, γρήγορες εναλλαγές και βασικά καλό γούστο. Η ταινία δανείζεται πολλά από τη βιβλιοθήκη της Disney, κυρίως από τον Αλαντίν που έχει σκηνοθετηθεί επίσης από τους Μάσκερ και Κλέμεντς (ο κακός είναι φτυστός ο Τζαφάρ), από το Βιβλίο της ζούγκλας, το Μπάμπι και το Η λαίδη και ο αλήτης. Η καλλιτεχνική δουλειά είναι στροβιλιστική, αλλά οι καταβολές είναι πολλές και προφανείς και στερούν το αποτέλεσμα από την πρωτότυπη δημιουργικότητα. Παίρνει, ωστόσο, φωτιά από τη μουσική επένδυση του Ράντι Νιούμαν, ο οποίος ενσωματώνει όλα τα μουσικά στυλ του Νότου, από μπλουζ και αλά Armstrong τζαζ μέχρι zydeco, χρησιμοποιώντας κορυφαίους μουσικούς όπως ο Dr John και ο Τέρενς Μπλανσάρ, και γράφει μερικά από τα πιο ευδιάθετα και καλαίσθητα τραγούδια που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια σε ζωγραφισμένο (έστω και αν δεν είναι μπογιατισμένο, αλλά ψηφιακά φτιαγμένο) μιούζικαλ για παιδιά, για τα οποία η ταινία θα είναι μια ευχάριστη αλλαγή και για τους μεγάλους ένα ταξίδι στις αναμνήσεις τους, με την ευγενική τοποθέτηση της πληγείσας Νέας Ορλεάνης στο μενού.