Βασισμένο σε θεατρικό που είχε γράψει η Λίλιαν Χέλμαν στη δεκαετία του ‘30, οι Ψίθυροι είναι ένα θαυμάσιο ψυχολογικό υφαντό του Γουάιλερ, ο οποίος καταφέρνει ν’ αποδώσει σπαρακτικά το ταμπού της λεσβιακής σχέσης των δυο καθηγητριών, αποφεύγοντας έντεχνα να το κατονομάσει, ξεγλιστρώντας έτσι απ’ τους δαιδάλους της λογοκρισίας (της εποχής, αλλά και της δικής του). Με την τεχνική του «ψιθύρου» όπως και της ανεξέλεγκτης φήμης στο παρόμοιας θεματικής πρόσφατο Doubt με τη Στριπ και τον Σίμορ Χόφμαν, το θέμα μετατοπίζεται από την ουσιαστική επιθυμία στις κοινωνικές προεκτάσεις μιας κακόβουλης εκδοχής της αλήθειας. Ο Γουάιλερ είναι δάσκαλος στην υπόνοια της σκηνοθεσίας μέσα απ’ το άδηλο και την ατμόσφαιρα και η Σίρλεϊ Μακλέιν είναι τεράστια στο φιλμ, με διαφορά η καλύτερη σ’ ένα καστ με ερμηνείες διαφορετικών σχολών.