Στην πιο φιλόδοξη και πλήρη ταινία του, ο Αντουάν Φουκουά ασχολείται και πάλι με την παρακμή στο αστυνομικό σώμα, αλλά αντίθετα με τη Μέρα Εκπαίδευσης που επικέντρωνε στο σπιράλ θανάτου ενός διεφθαρμένου μπάτσου στο Λος Άντζελες, εδώ τέμνει τρεις διαφορετικές ιστορίες, χρησιμοποιώντας το Μπρούκλιν ως πισίνα βρομιάς που μολύνει την ψυχή και σιγοτρώει τις σάρκες των εκπροσώπων του νόμου. Το σπονδυλωτό σενάριο ενώνεται κλιμακωτά και δημιουργεί ένα μυαλωμένο αστυνομικό δράμα με ψυχολογικές παρατηρήσεις και ακριβείς ερμηνείες, τοποθετώντας σωστά τις ανατροπές. Ίσως μείνει στη μνήμη των περισσοτέρων από την απίστευτη ερωτική σκηνή με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Γκιρ, ο οποίος καθοδηγεί προφορικά και πλήρως περιγραφικά την πόρνη που προσποιείται τη γκόμενα του σε μια μακρόχρονη πελατειακή σχέση προς τα σκέλια του με προορισμό τη σωστή κορύφωση της προσωπικής του ηδονής, σαν να βάζει ταχύτητες στο αυτοκίνητο.