Ναι, υπήρχε και αντίσταση των Γερμανών στους Ναζί, αν και δεν έχει διαφημιστεί αρκετά, για λόγους που ίσως σχετίζονται με προτεραιότητες και εσωτερικές τύψεις. Η πιο διάσημη ομάδα που σχηματίστηκε στο Μόναχο, μεσούντος του πολέμου το 1943, ήταν το Λευκό Ρόδο. Η Σοφί Σολ, ο αδελφός της και ένας ακόμη συμφοιτητής τους καταδικάστηκαν σε θάνατο και οδηγήθηκαν, με πολύ συνοπτικές διαδικασίες και με κατηγορία την προδοσία, στη λαιμητόμο.

Η ταινία επικεντρώνεται στη σχέση της νεαρής, ορμητικής κοπέλας με τον ανακριτή της, τον άνθρωπο της Γκεστάπο που την ανέκρινε επί 4 ημέρες. Τα δύο πρόσωπα της γερμανικής στάσης εκείνη την εποχή αναμετρώνται σε μια άνιση μάχη με προκαθορισμένο αποτέλεσμα, και ο Ρότεμουντ αξιοποιεί με οίστρο το πιο ενδιαφέρον πρόσωπο του νέου γερμανικού σινεμά, την Γιούλια Γιέντς, την οποία έχουμε δει και στην «Πτώση» και στο «Οι Ημέρες της Αφθονίας σας είναι Μετρημένες». Παρά την αφοσίωσή της σε έναν ευγενικό αγώνα και τις ενοχές των εγκληματικών σιωπηλών συμπατριωτών της όλο εκείνο το διάστημα, δεν παύει να είναι ένα νέο κορίτσι 21 χρονών με την επιλογή να ζήσει κλείνοντας τα μάτια της, πράγμα που αρνήθηκε σθεναρά και το πλήρωσε με τη ζωή της.

Αυτό το ψυχολογικό παιχνίδι ανάμεα στον δήμιο και το θύμα, πέρα από τον συμβολικό και τον ιδεολογικό του χαρακτήρα είναι ένα δυνατό δράμα, με επίκαιρες αιχμές και καταπληκτική, λεπτότατη ερμηνεία από τη Γιέντς, η οποία βραβεύθηκε στο Βερολίνο.