Χρέη, απιστίες, πένθη και προδοσίες: διασκευάζοντας Γκι ντε Μοπασάν, ο Στεφάν Μπριζέ δεν διακοσμεί, ούτε δοξάζει, ούτε ελεεινολογεί τον 19ο αιώνα που συνήθως βλέπουμε στα έργα εποχής. Χθόνια και ψύχραιμη, η Ζωή μιας γυναίκας «δεν είναι ούτε καλή, ούτε άσχημη», όπως μαθαίνει πικρά η Ζαν, μια κοπέλα όχι συμπαθής ή δραστήρια, που μεγαλώνει προστατευμένη στη Νορμανδία, παντρεύεται και κάνει ένα παιδί, αλλά δέχεται χτυπήματα, αντέχει και τα αποκρούει, με ένα ανελέητα πεισματικό σκοπό: να μην απομακρυνθεί από το σπίτι της, το χρυσό κλουβί που θεωρεί την ασπίδα και το σημείο αναφοράς, ούτε κι όταν η ζυγαριά γέρνει αποφασιστικά προς το τέλος. Με ρεαλιστικούς όρους, η ταινία μιλάει και αναπνέει σαν να είναι βγαλμένη από το 1830 κι όχι ως αναπαράσταση σημερινή και ραφιναρισμένη. Όπως και η Σιωπή του Μάρτιν Σκορσέζε (με έναν ρυθμό που αφαιρεί και συχνά επαναλαμβάνει, ειδικά στο πρώτο μισό), απαιτεί υπομονή για να δικαιώσει τις προθέσεις, χωρίς να ανακουφίσει με ευκολίες.