Ο Καναδός τραγουδιστής παρουσιάζεται ως ένα παιδί που από μικρό αγαπούσε με πάθος τη μουσική κι έγινε σταρ από το διαδίκτυο, ανεβάζοντας βιντεάκια με τις εκτελέσεις τραγουδιών. Πολύ γρήγορα τα κορίτσια τον έκαναν όχι απλώς like, αλλά adore, και στα 16 του ξεπούλησε εισιτήρια και ψηφιακά τραγούδια με μερικές απλές κινήσεις: τον βρήκε ένας ατζέντης, τον στήριξε η μάνα του, πλαισιώθηκε από ένα πλούσιο entourage που περιλαμβάνει έναν κανονικό γελωτοποιό, έναν σύμβουλο φήμης και μια δασκάλα φωνητικής που είναι χριστιανή σαν κι αυτόν και τη μητέρα του.

Ο Μπίμπερ δεν έχει κακή φωνή, λικνίζεται συμπαθητικά (βέβαια, δίπλα στο είδωλο του, τον Usher, καταποντίζεται σ’ ένα συναυλιακό ντουέτο) κι έχει μεταδοτικό χαμόγελο και αξέχαστη φράντζα - σ’ ένα στιγμιότυπο, πριν την κουρέψει φυσικά, κλείνει τα μάτια, την τινάζει πίσω-μπρος σε αργή κίνηση και αποκτά ζωή από μόνη της! Το ντοκιμαντέρ είναι το χρονικό της γέννησης ενός μίνι θρύλου, με αποκορύφωμα τη μεγάλη του συναυλία στο Madison Square Garden και δραματουργικό αγκίστρι το βράχνιασμα της φωνής του, που απειλεί να ματαιώσει την κορυφαία του στιγμή και να απογοητεύσει τις ανήλικες φαν.

Με πολύ μοντάζ και αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια για τόσο μικρή καλλιτεχνική ζωή, παρακολουθούμε (με μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τους Jonas Brothers και τη Μάιλι Σάιρους) αυτό που αποκαλούμε νεανική ποπ των ημερών μας, με την πικρή υποψία πως, αν στατιστικά ακολουθήσει την αναλώσιμη μοίρα των προκατόχων του, και ο Μπίμπερ θα καταλήξει σε βετεράνο τρυφερής ηλικίας, ένα βραχύβιο φαινόμενο των ημερών που μόλις πέρασαν - θα προλάβει να γίνει ο επόμενος Μάικλ Τζάκσον ή θα καταντήσει ένας Σον Κάσιντι, ούτε καν ο Ντέιβιντ, ο μεγάλος αδελφός του. Και να φανταστεί κανείς πως πριν από από λίγους μήνες η baby tenor φωνή του άρχισε να χοντραίνει…