Ζει στο χωριό μαζί με τη σύζυγό του, την υπομονετική και συμπονετική Ελπίδα (Α. Ματζουράνη), και τον έφηβο γιο του Σωκράτη (Ν. Καλογερόπουλος), ενώ έχει μεγάλα σχέδια για τον μεγάλο του γιο Δημοσθένη (Κ. Τσάκωνα), που λείπει χρόνια για σπουδές στο εξωτερικό. Ο Δημοσθένης επιστρέφει, αλλά τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε φανταστεί ο πατέρας… Παράλληλα, η τοπική κοινωνία αναστατώνεται από τ’ αποκαλυπτήρια ενός μνημείου πεσόντων κατά την Κατοχή, καθώς παραλείπεται το όνομα του Χρήστου Καναβού, ενός κομμουνιστή αντιστασιακού που σκοτώθηκε στην περιοχή.

Ο Περικλής έρχεται σε σύγκρουση τόσο με τη γυναίκα του Ελπίδα όσο και με τους δυο γιους του Σωκράτη και Δημοσθένη, που υπερασπίζονται το δικαίωμα της Χρυσάνθης (Ειρήνη Καζάκου) και της οικογένειάς της να καταθέσουν στεφάνι στη μνήμη του Καναβού… Και προσπαθούν να δικαιώσουν τον πεσόντα υπό το βλέμμα της σεβάσμιας εκκλησίας, του δημάρχου και των αστυνομικών, που καραδοκούν για κάθε ανατρεπτική κίνηση και καταπνίγουν την αλήθεια για τον αριστερό αγωνιστή…

Τριάντα χρόνια μετά, η σάτιρα του Θόδωρου Μαραγκού παραμένει άθικτη και ισχυρή στην καλύτερη ταινία του - μια σπάνια ταύτιση απόψεων κοινού και κριτικών. Αυτό το σεμνό έπος που διατρέχει τη μεταπολιτευτική Ελλάδα είναι μια από τις πιο εύστοχες παρατηρήσεις στη διαμόρφωση της κουλτούρας από την παιδεία και την πολιτική, και μάλιστα το καταφέρνει μέσα από τη μορφή της λαϊκής κωμωδίας. Η ατάκα του ταλαίπωρου Τσάκωνα με τα ατελείωτα 6 σχολικά χρόνια είναι αχτύπητη.