Από το σοκ της πρώτης φοράς που το ακούει κάποιος, έως την εμπειρία του «... έμαθα να ακούω τον χρόνο», ο καρκίνος, από απειλή θανάτου, γίνεται δάσκαλος ζωής γι’ αυτούς τους ανθρώπους, όχι μόνο προσθέτοντας χρόνια στη ζωή τους αλλά και προσθέτοντας ζωή στα χρόνια τους.

Εξασφαλίζοντας τη μαρτυρία γιατρών και νοσοκόμων στο Μεταξά που πάσχουν από σοβαρές ή ανίατες ασθένειες, ο σκηνοθέτης Σταύρος Ψυλλάκης απέφυγε με άνεση τον συνήθη μελοδραματισμό και την ετοιμόρροπη ψυχοσύνθεση που συνήθως συνοδεύει τις εξομολογήσεις καρκινοπαθών. Το ντοκιμαντέρ αφουγκράζεται τον θάνατο και αποτυπώνει τη μεταφυσική εκκρεμότητα του χρόνου, επιφυλάσσει, δε, στον θεατή εκπλήξεις γύρω από τις προσωπικές ιστορίες των πρωταγωνιστών, αποκαλυπτικές για τον τρόπο με τον οποίον σκέπτονται, νιώθουν, αντιδρούν και επιβιώνουν, για την αγωνία που φέρουν και τον πόνο που κληρονόμησαν από τους γονείς τους.