Η ταινία της Λόνε Σέρφινγκ διαθέτει μια πένθιμη ελαφράδα - όχι μελαγχολία ή φθινοπωρινή μουντάδα, αλλά έναν στοχασμό με πικρό χαμόγελο. Το αιχμηρό και παιχνιδιάρικο σενάριο ανήκει στον Νικ Χόρνμπι, τέλειο γνώστη της άχαρης μετάβασης της Αγγλίας από τη μεταπολεμική μιζέρια στα πρώτα ψήγματα ιδιοσυγκρασιακού κοσμοπολιτισμού. Η έφηβη Τζένι ενσαρκώνει το άγουρο Λονδίνο των αρχών των '60s, μιας εποχής που ελάχιστα γνωρίζουμε σε σχέση με την έκρηξη ήχου και μόδας που ακολούθησε, με το Mersey Beat, τους Beatles και τα υπόλοιπα συγκροτήματα που κατέκλυσαν τον πλανήτη, το περίφημο Swinging London. Επιμένω στον σεναριογράφο Χόρνμπι, γιατί υποψιάζομαι πως μετέφρασε τον χαρακτήρα της Τζένι σε μια σειρά από τραγούδια, τη σκέφτηκε μουσικά, ως ενδιάμεσος της αυτοβιογραφίας της Λιν Μπάρμπερ και της Δανής σκηνοθέτιδος Λόνε Σέρφινγκ (Ιταλικά για αρχάριους).

Η Τζένι προσπαθεί να ξεφύγει από τον αφόρητο συντηρητισμό και την ομοιόμορφη banalite των προαστίων, και το όχημα για να δραπετεύσει από τον προσβλητικό πατέρα και την υποτακτική μάνα της είναι ένας χαμηλόφωνος γόης, ο μυστηριώδης Ντέιβιντ. Ο πειρασμός είναι μεγάλος: το Παρίσι, ένα ζευγάρι κοσμικών φίλων του, το cool Παρίσι, ένα μεθυστικό όνειρο μακριά από το γκρίζο σχολείο. Η γλυκιά ζωή αποδεικνύεται μια πικρή πλάνη - της το υπενθυμίζουν η διευθύντρια του λυκείου (Έμα Τόμσον) με τα γειωτικά της σχόλια, η ζήλεια των συμμαθητριών της, τα ψέματα που εισπράττει. Τελικά, είναι στο χέρι της να εκτιμήσει τις δυνατότητές της και να βιώσει τη μεταμόρφωση μέσα από τα παθήματά της.

Η αλλαγή έρχεται εκτός χρόνου, ωστόσο τα βήματά της είναι το ιδανικό σχολείο για την Τζένι. Το Μια κάποια εκπαίδευση είναι μια παράξενη και παρηγορητική ιστορία ενηλικίωσης που εξυπηρετεί ένα ακαθόριστο, καρμικό αξίωμα πως η μοίρα δικαιώνει τους καλοπροαίρετους και λησμονεί τους ανάξιους. Η Τζένι αντέχει, υπομένει και δεν σταματά να ελπίζει πως η πίστη της στη ζωή υπερβαίνει τις δυσκολίες. Παρά τον δυσκίνητο βηματισμό της, η ταινία βγαίνει ασπροπρόσωπη χάρη στη θριαμβευτική ερμηνεία και το παθιασμένο βλέμμα της 24χρονης Κάρι Μάλιγκαν, και τον ικανότατο Άλφρεντ Μολίνα, στον ρόλο του πατέρα, και τον πάντα αξιόπιστο και άδικα παραγνωρισμένο Πίτερ Σάρσγκαρντ - ο Ντέιβιντ του διχάζεται ανάμεσα στον πόθο και τις τύψεις, διατηρώντας την ψευδαίσθηση της υποκρισίας.