Αποστασιοποιημένος από την κινηματογραφική παραγωγή, ο Νίκος Γραμματικός, με αφορμή μια προσωπική του ιστορία, στέκεται απέναντι στον μύθο της Μήδειας αλλά και στο ομώνυμο κείμενο του Ευριπίδη, το οποίο προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει με τη βοήθεια των ηθοποιών και λοιπών συνεργατών του. Μέσα σε μια πορεία αρκετών χρόνων θα χάσει τον δρόμο του, θα το μετανιώσει, αλλά με πείσμα και υπομονή θα συνεχίσει. Αυτό που τελικά δημιουργεί, ενώ εκ πρώτης όψεως έμοιαζε με ένα υπερφίαλο, εμμονικό πρότζεκτ που δεν έπρεπε να αφορά κανέναν άλλο πέρα από τον ίδιο, είναι ένα αξιόλογο docudrama που παραμερίζει τον ίδιο και στέκεται περισσότερο στη θέση της Μήδειας τη σημερινή εποχή. Ο ίδιος αποδέχεται σε ένα σημείο πως τα έβαλε με κάτι πολύ μεγάλο για την αφεντιά του και παίρνει έναν διττό ρόλο δημιουργού-κοινού, ορίζοντας μεν τη πορεία της έρευνας αλλά και παρακολουθώντας με αγωνία την επίδραση του έργου στους συνεργάτες και τελικώς στον αποδέκτη της δουλειάς του. Επίσης, άθελά του ίσως, υπενθυμίζει και την δύναμη του κινηματογράφου ως εκφραστικού μέσου, που με εργαλεία όπως η κίνηση της κάμερας και το μοντάζ κερδίζει οποιαδήποτε θεατρική παράσταση που θα επιχειρούσε να φέρει τη Μήδεια στο σήμερα.