Όντως το Eternals είναι μια παράξενη ταινία, όχι μόνο για τα δεδομένα της Marvel αλλά και μέσα στο σύμπαν που φιλοδοξεί να πλάσει από το μηδέν. Και σίγουρα η Κλόι Ζάο προσεγγίζει διαφορετικά το concept των υπερηρώων, χωρίς να απορρίπτει τη δυναμική μιας ετερόκλητης παρέας, που υποκαθιστά την πολυπόθητη έννοια της οικογένειας. Φέρνει το σήμα κατατεθέν της, τη μοναξιά των χαρακτήρων σε μεγάλα, ανοιχτά τοπία και προσπαθεί να ανταλλάξει τις φορτωμένες με εφέ εικόνες που είχαμε συνηθίσει τόσα χρόνια με γήινη αίσθηση, χωμάτινες επιφάνειες και, ως επί το πλείστον, απτά ντεκόρ.

 

Η εύκολη λύση των χριστιανικών συμβολισμών έχει παραχωρήσει τη θέση της σε μια πανσπερμία πολιτισμών, απλωμένων πάνω σε μια διακριτικά ζεν φλοκάτη: η φυλή των εξωγήινων αθάνατων που βρίσκονται στη Γη επί 7 χιλιετίες ταξιδεύει στον χρόνο για να καταλάβει ο θεατής, μέσα από λιτά φλασμπάκ, τη διαδρομή τους και αναγκάζονται να ενωθούν, παρά τις διαφωνίες στους χαρακτήρες και την απόσταση που έχει πάρει ο ένας από τον άλλον στο ζοφερό παρόν, καθώς μια τρομερή δύναμη απειλεί να ισοπεδώσει τον πλανήτη και το ανθρώπινο είδος.

 

Όπως καταλαβαίνουμε, ο συγχρωτισμός τους με τους ατελείς γήινους έχει αμβλύνει την ιερή, αταλάντευτη αποστολή τους να υπηρετούν τυφλά τις οδηγίες των δημιουργών τους, των Celestials, και τους έχει, ως έναν βαθμό, που παραμένει δραματουργικά ρευστός, συγκινήσει αρκετά για να αναστείλει το ουράνιο σχέδιο που τους υποκινεί ώστε να προστατεύσουν τους πραγματικά αδύναμους αυτού του κόσμου από τους τερατόμορφους Deviants αλλά και από έναν βαθύτερο, πιο πολύπλοκο κίνδυνο. Και ενώ η επανεκκίνηση των εναλλακτικών υπερηρώων, που δυνητικά θα ξαναβάλει στο παιχνίδι τα απομεινάρια των Εκδικητών και θα αποκαλύψει σταδιακά τα πλάνα του mastermind Κέβιν Φάιγκ για τις φιλόδοξες διακλαδώσεις του multiverse, προτείνει πρωτότυπα σενάρια, όπως η εισαγωγή εντελώς άγνωστων χαρακτήρων, η σχεδόν παντελής απουσία ανθρώπινης εμπλοκής και ο ντελικάτος χειρισμός της Κλόι Ζάο στη γυναικεία ευαισθησία, με αιχμή του δόρατος την πρέσβειρα της ενσυναίσθησης Κίρκη (την υποδύεται η επίσης κινεζικής καταγωγής Τζέμα Τσαν, που είχε παίξει και τη Μινέρβα στην Captain Marvel, χωρίς συσχετισμό), η βραβευμένη με Όσκαρ δημιουργός του Nomadland καταφεύγει σε ατελείωτα ηλιοβασιλέματα και διαλογικές περιπλανήσεις.

 

Το σενάριο που συνυπογράφει η Ζάο, και βασίζεται στη σειρά κόμικς που λάνσαρε ο Τζακ Κέρμπι και πρωτοδημοσιεύτηκε το 1976, αναλώνεται στις συστάσεις, με περιστασιακή διάδραση και ελάχιστη ενέργεια. Με εξαίρεση τον Κίνγκο του Κουμάιλ Ναντζάνι, ο οποίος αποφάσισε να γίνει σταρ του Μπόλιγουντ, και κουβαλά πάντα μαζί του τον συμπαθή υπηρέτη του (Χαμίς Πατέλ) και μια κάμερα για να αποτυπώνει, ειρωνικά, μια και δεν προβλέπεται να πεθάνει, την υστεροφημία του, που προσδίδει αβίαστη κωμική ανακούφιση και μια φυσικότητα που ταιριάζει στον εγγενή νατουραλισμό της Ζάο, οι υπόλοιποι ακούγονται ξύλινοι, σχεδόν σε επίπεδο πρόβας, με τη Σάλμα Χάγιεκ στον ρόλο της ηγέτιδας και «γέφυρας» με τους Δημιουργούς στο πιο αμήχανο και άχαρο πόστο του θιάσου.

 

Η Αντζελίνα Τζολί παίζει μια πολεμίστρια/παραλλαγή της Αθηνάς, προσφέροντας ψήγματα εκρηκτικότητας σε έναν χαρακτήρα με κενά μνήμης και δυσοίωνα οράματα. Ο Ρίτσαρντ Μάντεν, ως Ίκαρος, έμμεσα παρωδεί την ομοιότητά του με τον Σούπερμαν (δεν λείπουν τα καλόκαρδα πειράγματα προς τους αντιπάλους της DC), ο Μπράιαν Ταϊρί Χένρι/Φάστος γίνεται ο πρώτος γκέι υπερήρωας στο πάνθεον της Marvel, αν και δεν δίνεται συνέχεια στο θέμα, και οι νεότεροι της παρέας, ειδικά η μικρομέγαλη Sprite, πλαισιώνουν, σαν να συμπληρώνουν, το εμπορικό καθήκον της εφηβικής παρουσίας που βασικά απευθύνεται στο ανάλογο target group. Κρίμα, γιατί ο Ντρούιγκ του Μπάρι Κίγκαν, τον οποίο γνωρίσαμε από τον Θάνατο του Ιερού Ελαφιού του Γιώργου Λάνθιμου, θα μπορούσε να διαδραματίσει κρισιμότερο ρόλο από αυτόν που του επιφυλάσσεται από ένα αναγκαστικά «εκθετικό» ξεδίπλωμα τύπων που, όπως οι θεοί της ελληνικής μυθολογίας, που δανείζονται χαρακτηριστικά και αδυναμίες από τους ανθρώπους.

 

Μέσα στους Eternals, ένα χαλαρό saga με νωθρή δράση και πρόσχημα την οικογένεια και τους ευάλωτους δεσμούς της, κρύβεται ενδεχομένως μια καλύτερη ταινία με θέμα την ελεύθερη βούληση και τη δύναμη της αγάπης σε ένα φόντο που είχε εξαντληθεί και ανατέθηκε σε μια «εξωγήινη» καλλιτέχνιδα με συγκεκριμένη οπτική να αναθεωρήσει εν μέρει τη συνθήκη και τους αταίριαστους, macho αναχρονισμούς. Από τη χειρονομία της λείπουν η συνοχή και η αιχμή.

 

Οι απέθαντες θεότητες θα επανέλθουν, αυτό είναι βέβαιο. Η ειρωνεία είναι πως, για να ξυπνήσουν από τη δραματική τους σύγχυση, μάλλον θα χρειαστούν τη συνδρομή κάποιων από τους συνήθεις υπόπτους του πρόσφατου Marvel παρελθόντος, που επίσης δεν πεθαίνουν με τίποτα.