Στα ’90s και στα ’00s το είδος της ρομαντικής κομεντί πρόσφερε σταθερά εμπορικά hits, αρκετά από τα οποία τα συναντούσες στις πρώτες θέσεις του box-office της χρονιάς. Πλέον το είδος έχει μεταναστεύσει σχεδόν αποκλειστικά στην αγορά του streaming. Μετά την εδραίωση της κουλτούρας των memes, του κυνισμού και της απο-ρομαντικοποίησης που τη συνοδεύει, σχεδόν κάθε κινηματογραφική rom-com νιώθει την ανάγκη να επικαλεστεί έναν meta σχολιασμό της συνταγής, κυρίως όταν αυτή εξυπηρετεί το ρομαντικό σκέλος – λες και η ταινία ντρέπεται για τη φύση της.

 

Tο «Anyone but you» παραπέμπει σε εκείνη την ανόθευτη rom-com του παρελθόντος. Έχει ένα παραδοσιακό meet cute του ζεύγους, την παρεξήγηση που θα τους κρατήσει μακριά, τις ερωτικές αντεγκλήσεις, τη μεγαλοπρεπή ερωτική χειρονομία λίγο πριν από το τέλος –εδώ με φόντο την Όπερα του Σίδνεϊ–, ακόμα και ο τίτλος της αποτελεί throwback σε καλύτερες μέρες του είδους. Από αυτή την πλευρά μπορεί κανείς να επαινέσει τη γενναιότητά της, πάντα σε σχέση με το πλαίσιο και τις συνθήκες στις οποίες κυκλοφόρησε. Τα γερά κρατήματα της ταινίας και οι απρόσμενα υψηλές εισπράξεις μαρτυρούν ότι και στο κοινό είχε λείψει αυτή η εκδοχή του είδους. Οι αφορμές για επαίνους, όμως, μάλλον σταματούν εδώ.

 

Ο Γουίλ Γκλακ του «Easy A» και του «Peter Rabbit» ισχυρίζεται ότι η ταινία βασίζεται στο «Πολύ κακό για το τίποτα», μα είναι τόση η σχέση της με τη διαχρονική σαιξπηρική κατάθεση στην ελαφρότητα όση της Νεράιδας και του Παλικαριού με τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Οι καλύτερες ταινίες αναφοράς έπαιρναν έμπνευση από το κλασικό screwball, είχαν σενάρια στηριγμένα στην ατάκα, μετέφραζαν το ερωτικό παιχνίδι ως ένα διαλογικό μπρα ντε φερ με στόχο να κερδίσει ο καλύτερος, μέχρι τη συνειδητοποίηση των μερών ότι μόνο η ευτυχής λύση των «εχθροπραξιών» μπορεί να φέρει την (αμοιβαία) νίκη. Το σενάριο εδώ κάνει τις κινηματογραφικές συνευρέσεις των Μάθιου ΜακΚόναχι και Κέιτ Χάντσον να μοιάζουν με Νόρα Έφρον, υπολείπεται σημαντικά σε κωμική σπιρτάδα, ασθενεί ως προς τη δομή και τη (διαλογική) ανάπτυξη των παρεξηγήσεων. Όσο για τους πρωταγωνιστές Σίντεϊ Σουίνι και Γκλεν Πάουελ, αμφότεροι εξασκούν τις πρωταγωνιστικές τους ικανότητες και προσπαθούν να χτίσουν εκτόπισμα. Δεν το έχουν κατακτήσει, αλλά η μερική αμηχανία τους χαρίζει και κάποιες αυθεντικές στιγμές ερωτικής συστολής μεταξύ τους.