O Πιέτρο Μαρτσέλο του Martin Eden συνεχίζει τις ελεύθερες λογοτεχνικές διασκευές, περνώντας από τον Τζακ Λόντον στον Ρώσο Αλεξάντερ Γκριν και στα Πορφυρά Πανιά του, τα οποία φέτος κλείνουν εκατό χρόνια από τη συγγραφή τους.

 

Η ταινία ξεκινά με έναν άντρα να επιστρέφει καταπονημένος από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και να βρίσκει τη γυναίκα του απούσα και τη σπιτονοικοκυρά του να κρατά ένα μωρό, ανακοινώνοντάς του ότι είναι η κόρη του.

 

Όσοι έχουμε διαβάσει το Πίστομα του Θεοτόκη ανησυχούμε λίγο στο σημείο εκείνο, ο πατέρας, όμως, αποδέχεται την εξέλιξη, αναλαμβάνει με τη βοήθεια της σπιτονοικοκυράς το μεγάλωμα του παιδιού και βάζει τα ροζιασμένα χέρια του σε λειτουργία, επιστρατεύοντας τις ικανότητές του στην ξυλουργία για να ζήσουν. Οι ντόπιοι τον κοιτούν με μισό μάτι, σύντομα μαθαίνει και τον λόγο, μα όλη του η ζωή περιστρέφεται γύρω από τη Ζουλιέτ, ένα τρισχαριτωμένο κορίτσι που είναι, τελικά, και η βασική ηρωίδα της ιστορίας.

 

Η Ζουλιέτ εκδηλώνει τα συναισθήματα της μέσα από τα τραγούδι της –σαφείς οι αναφορές σε Λεγκράν και Ντεμί‒ και ονειρεύεται την πραγμάτωση της προφητείας της «τρελής του χωριού» ‒η Γιολάντ Μορό, με τη χαρακτηριστική φυσιογνωμία της‒ ότι μια μέρα τα «πορφυρά πανιά» θα την πάρουν μακριά από εκεί.

 

Ας μη γράψουμε περισσότερα, έτσι κι αλλιώς η ταινία του Μαρτσέλο, με την αφαιρετική της αφήγηση, χαράσσει μια δική της, ξεχωριστή διαδρομή, που περισσότερο από μια αφήγηση ρομαντισμού, θέλει να γεννήσει μια (κινηματογραφική) αίσθηση ρομαντισμού. Το πετυχαίνει χάρη στο διακριτικό φλερτ με τον γαλλικό μαγικό ρεαλισμό σε κάδρα που παραπέμπουν στον Ρενουάρ –τον ζωγράφο Πιερ-Ογκίστ και όχι τον υιό και κινηματογραφιστή Ζαν‒, ένα ακόμα υπέροχο score από τον μετρ της συναισθηματικά φορτισμένης μελωδίας και της ρομαντικής ατμόσφαιρας Γκάμπριελ Γιάρεντ και μια πρωταγωνίστρια-λίρα εκατό, την πρωτοεμφανιζόμενη Ζουλιέτ Ζουάν, μια αλαφροΐσκιωτη παρουσία, το όνομα της οποίας πιστεύουμε ότι θα γίνει ευρέως γνωστό αργά ή γρήγορα, αλλά, σε κάθε περίπτωση, μοιραία, όπως στα παραμύθια. Ένα τέτοιο είναι και η ταινία του Ιταλού δημιουργού, απλώς πασπαλισμένο με arthouse νεραϊδόσκονη.