Με όχημα το κατά γενική ομολογία κορυφαίο «ταξιδιωτικό» ανάγνωσμα της ελληνικής λογοτεχνίας, το Ταξιδεύοντας του Νίκου Καζαντζάκη, ο Άρης Χατζηστεφάνου στήνει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα εγχώρια ντοκιμαντέρ που έχουμε δει εδώ και καιρό. Βάζει τον Γιάννη Αγγελάκα να αφηγηθεί αποσπάσματα από το Ταξιδεύοντας, Ιαπωνία-Κίνα, εστιάζοντας στην Ιαπωνία.

Η φωνή του μοιάζει να ξεκινά από πολύ βαθιά και να διανύει μεγαλύτερη απόσταση για να βγει από το στόμα του σε σχέση με όλων των υπολοίπων. Παντρεύεται, έτσι, ιδανικά με τα λόγια του συγγραφέα, που μπορεί να έρχονται από παλιά μεν, μα η αφήγηση που συνθέτουν φαίνεται σαν να περιγράφει τη σημερινή Ιαπωνία, η οποία και τότε, όπως και τώρα, παραμένει ένα χωνευτήρι πολιτισμών, αλλά ταυτόχρονα και μια ξεχωριστή, μοναδική οντότητα.

Ίσως φαίνεται κλισέ ότι τα λόγια του Καζαντζάκη ακούγονται σαν να γράφτηκαν σήμερα, μα έλα που η αποστροφή και ο φόβος του συγγραφέα για την καπιταλιστική κατεύθυνση που έμοιαζε να παίρνει η γιαπωνέζικη κοινωνία στην εποχή του επιβεβαιώνεται (και) από το σημερινό εργασιακό τοπίο, όπως αποδεικνύουν αποσπάσματα που παραθέτει ο Χατζηστεφάνου σχετικά με τους οδηγούς της Uber, μια μορφή σύγχρονων εργασιακών σκλάβων που επί της ουσίας παρέχουν εξαρτημένη εργασία χωρίς κανένα της δικαίωμα, μόνο με τις υποχρεώσεις της.

Το ασπρόμαυρο ψηφιακό βίντεο, οι ατμοσφαιρικοί ηλεκτρονικοί ήχοι, η αστική ποίηση της καταγεγραμμένης εικόνας και μια (αναπάντεχη) αλλαγή αφηγητή τα τελευταία λεπτά συνθέτουν ένα «απορροφητικό» ντοκιμαντέρ που σε καθιστά συνοδοιπόρο του Καζαντζάκη σε ένα ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο.