Στο προωθητικό υλικό του Sing 2, του sequel ενός γλυκύτατου animation με ήρωα έναν ξοφλημένο ιμπρεσάριο κοάλα που πάσχιζε να ανεβάσει μια μουσικοχορευτική παράσταση όπως παλιά, αναγράφεται ότι η ταινία περιέχει «όλες τις επιτυχίες». Αυτή η δήλωση, μέσα στον κυνισμό της, ανταποκρίνεται πλήρως στη φύση του τελικού προϊόντος. Μοναδική μέριμνα των δημιουργών είναι να χωρέσουν όσα περισσότερα hits της εποχής, καθώς και λίγα από το παρελθόν, όπως το Holes των Mercury Rev ή το I Still Haven’t Found what I’m Looking  for των U2 – o Bono δανείζει τη φωνή του σε έναν χαρακτήρα και υπογράφει μια καινούργια μπαλάντα για τις ανάγκες του έργου. Οτιδήποτε πέρα από αυτά είναι προσχηματικό.  

 

Ακόμα κι αν εκλάβουμε το φιλμ ως μιούζικαλ, τα μουσικοχορευτικά set-pieces του έχουν ελάχιστα ευρήματα, παρά την απεριόριστη ελευθερία που δίνει το format του animation, και δεν εξυπηρετούν σε κάτι τη δραματουργία. Την κατάσταση δεν διευκολύνει και η ελληνική μεταγλώττιση, που περιορίζεται στο διαλογικό σκέλος. Με τους ήρωες να μιλούν με μια φωνή και να τραγουδούν με τελείως διαφορετική, συχνά αναρωτιέσαι αν πρέπει να καλέσεις εξορκιστή.

 

Τουλάχιστον τα φανταχτερά χρώματα, τα ζωάκια και η νευρωσική κινησιολογία θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον των μικρότερων θεατών. Οι μεγάλοι, αντίθετα, θα ψάχνουν τα τραγούδια στο Shazam για να περάσει η ώρα.