Ο αδελφός του Τάιλερ αυτοκτόνησε στα 21 του χρόνια. Η μητέρα της Άλι έπεσε θύμα φόνου μπροστά στα μάτια της, ενώ ο αστυνομικός πατέρας της δεν πρόλαβε να τη σώσει. Τα νέα αυτά παιδιά ερωτεύονται, αλλά δεν έχουν λύσει τα οικογενειακά τους απωθημένα. Ο Τάιλερ κακίζει τον πατέρα του για αφ' υψηλού στάση και τρομακτική αδιαφορία, όχι μόνο απέναντί του αλλά κυρίως προς τη μικρή του αδελφή, η οποία είναι προικισμένη στη ζωγραφική και πιστεύει πως ο μπαμπάς της την παραμελεί.

Η Άλι δεν αντέχει να ζει στον κλοιό του προστατευτικού πατέρα, και βρίσκει στο πρόσωπο του Τάιλερ μια ανάσα ζωής, παρά τον κλειστό και εκρηκτικό του χαρακτήρα. Στο ενεργητικό κομμάτι, ο Ρόμπερτ Πάτινσον δεν ελέγχει τα εκφραστικά του μέσα, υπερβάλλοντας με έναν ζήλο που μοιάζει με πρόχειρη κόπια του Μπράντο και του Ντιν - είναι σαφώς καλύτερος όταν βράζει μέσα στη σιωπή των γοητευτικών του χαρακτηριστικών.

Παρά τις έξυπνες παρατηρήσεις του, το έργο του Κούλτερ πάσχει από ανεξήγητες τρύπες στις συμπεριφορές, το βάθος των χαρακτήρων αλλά και τις καταστάσεις, εξαντλείται στα περιγράμματα, αφήνει πλήρως ακάλυπτο τον αντιπαθή πατέρα του Τάιλερ που υποδύεται ο Πιρς Μπρόσναν και δυστυχώς καταρρέει σε σύγκριση με την περιεκτική, understatement ταινία του Ρόμπερτ Ρέντφορντ Συνηθισμένοι Άνθρωποι από το 1980, που είχε αξιοποιήσει λιτά το ψυχαναλυτικό μοτίβο του έφηβου (Τίμοθι Χάτον) που κουβαλούσε τις τύψεις του πρόωρα χαμένου μεγάλου αδελφού, πασχίζοντας να συντονιστεί με τη νεκρωμένη μητέρα του (Μέρι Τάιλερ Μουρ). Το Να με θυμάσαι έχει ένα φινάλε μεγαλεπήβολο, που του αλλάζει πλήρως την προοπτική, αλλά δεν σημαίνει πως το δικαιολογεί ή το βελτιώνει.