Με το κύρος και τη σιγουριά πια του action star, ο Λίαμ Νίσον μπορεί να σώζει αεροπλάνα και τρένα, κυρίως όμως τους δικούς του ανθρώπους, παραμένοντας για το κοινό των ΗΠΑ ένα ιδανικό πρότυπο οικογενειάρχη, όπως το όρισε στο Taken, που θα βρει λύση σε κάθε πρόβλημα που προκύπτει. Αυτό συμβαίνει στην αρχή της ταινίας, όπου ο Νίσον, υπό το βάρος δανείων και οικονομικών υποχρεώσεων, μαθαίνει στα 60 του πως απολύεται και κανονικά θα έπρεπε να έχει καταρρεύσει με αυτά που του συμβαίνουν αργότερα στο τρένο κατά την επιστροφή του στο σπίτι.

 

Εκεί μετατρέπεται και πάλι σε μνημείο ήθους, έχοντας πρώτα παίξει ένα φυσιογνωμικής φύσης παιχνίδι που χάνει νωρίς το ενδιαφέρον του, παραμένοντας κύριος εκφραστής των περιπετειών που γυρίζει ο Ζομ Κολέ-Σερά, αφού αυτή είναι αισίως η τέταρτη συνεργασία τους. Η λογική τους θυμίζει έντονα b-movies που σε παλιότερες εποχές θα έκαναν θραύση μόνο στην αγορά του VHS, αλλά επειδή γυαλίζονται από το σχετικά αυξημένο για τις ανάγκες τους budget και την ταύτιση του πρωταγωνιστή με κάτι πηγαία ιδανικό, καταφέρνουν σήμερα να διεκδικούν μερίδιο στην κινηματογραφική αγορά. Ίσως και να είναι ένα ανάλαφρο διάλειμμα από τα tent-poles, αν και μερικά απ' όσα αντιμετωπίζει εδώ ο Νίσον θα τρόμαζαν και τους Avengers.