Αν υποψιαστώ πως η ταινία ήταν κωμωδία και δεν γέλασα όσο έπρεπε και εκεί που έπρεπε, θα στενοχωρηθώ πραγματικά. Διότι ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Κάρολος Ζωναράς κάνει ό,τι μπορεί, με μικρά τσιμπήματα αληθοφάνειας, να συγκαλύψει τα καλτ στοιχεία της ταινίας Ο γιος του Τσάρλι, με έναν βρομόλογο ρεαλισμό που μπλοκάρει την απογείωση ενός φροϋδικού δράματος του υποκόσμου, στη στρατόσφαιρα της σουρεαλιστικής τρασαδούρας.

Η ιστορία δυο βαρόνων του περιθωρίου, σε μια υποτιθέμενη λιμανιώτικη Τρούμπα με μπράβους, τραβεστί, στριπ κλαμπ τρίτης διαλογής, ναρκωτικά, διαλόγους βγαλμένους μέσα από τον παλιόκοσμο και την παλιοκοινωνία, και έναν σιωπηλό ρακένδυτο νεαρό που όλοι λένε πως είναι ο εξώγαμος γιος που ο Τσάρλι ο Έλληνας, που έκανε βρομοδουλειές στο Αμέρικα, πέταξε κάποτε στα σκουπίδια, και που εμπνέεται από το The Killer του Τζον Γου (!) για τη βία που θα επακολουθήσει, είναι ένα κράμα όψιμου Δαλιανίδη και Νικολαΐδη δυο διαστάσεων.

Αν και έχουν αναμφισβήτητη πείρα και αίσθηση του κινηματογραφικού λόγου και χώρου, ο Γεωργίτσης βρυχάται άσκοπα και συχνά άτσαλα και ο Βουτσάς μονολογεί (εντός ρόλου, πάντως) υποτονικά, σε μια σκηνοθετική σύγχυση περί αντίθεσης ερμηνειών. Κι όμως υπάρχει ίντριγκα και ένα κάποιο αφηγηματικό σενάριο. Που όμως πνίγεται στο βούρκο της αμαρτωλής υπερπροσπάθειας για αυθεντικότητα ενός ούτως ή άλλως ψεύτικου ντεκόρ, με αποτέλεσμα το χάος.